Serzh Sargsián
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
_ribbon.svg){kind=small}
Serzh Sargsián (armeniu: Սերժ Ազատի Սարգսյան; 30 de xunu de 1954, Stepanakert) ye l'ex primer ministru d'Armenia. Ganó les eleiciones presidenciales del so país en 2008, y foi reelixíu pal cargu en febreru de 2013. Tamién foi primer ministru del so país ente 2007 y 2008. Tres una serie de protestes n'abril de 2018, Serzh arrenunció como Primer ministru, díes dempués d'asumir, una y bones los manifestantes consideraron escesiva la cantidá d'años que tuvo nel poder.[3][4]
Primeros años[editar | editar la fonte]
Sargsián nació'l 30 de xunu de 1954 en Stepanakert, Nagorno Karabakh. Ingresó a la Universidá Estatal de Yereván en 1971, onde se graduó en Filoloxía en 1979, y coles mesmes ente 1971 y 1972, tuvo que cumplir el so serviciu militar obligatoriu nes Fuercies Armaes Soviétiques. Mientres realizaba los sos estudios cimeros, foi obreru pa una fábrica de componentes llétricos.
Carrera política[editar | editar la fonte]
Dómina soviética[editar | editar la fonte]
En graduándose de la universidá, empecipió una carrera burocrática incorporándose al Partíu Comunista d'Azerbaixán (n'entós yera una de les munches cañes del Partíu Comunista de la URSS), onde adquirió diverses ocupaciones, como xefe de les mocedaes comunistes de Stepanakert, secretariu xeneral de la División de Propaganda del Comité Municipal, instructor d'Organización del Comité Rexonal, y asesor de Genrij Pogosyan, quién foi secretariu xeneral de Nagorno Karabakh ente 1988 y 1989.[3] Tamién foi partidariu de la comunidá armenia de Nagorno Karabakh, terrén en disputa per parte de los armenios y los azerbaixanos, quien llegaron a caltener enfrentamientos sangrientos.
Operaciones militares en Nagorno-Karabakh[editar | editar la fonte]
Nos comicios pluralistes de 1990, Sargsián foi escoyíu diputáu del Sóviet Supremu d'Armenia, y en 1991, aportó a comandante tácticu de les operaciones militares llevaes a cabu mientres la Guerra de Nagorno Karabakh, onde trabayó estrechamente col Primer ministru d'entós, Robert Kocharián.
Tres les socesives victories de reconquista na rexón, gracies a les estratexes de Sargsián, fizo que fora nomáu Ministru de Defensa pol Presidente Levón Ter-Petrosián en 1993. Sargsián reestructuró les Fuercies Armaes del so país, que se vieron amenorgaes pol conflictu contra Azerbaixán, que remató con un altu al fueu en 1994.
En 1995 foi designáu pa dirixir l'Axencia Estatal de Seguridá Nacional, y en 1996 convertir nel primer ministru n'ocupar el Ministeriu del Interior y Seguridá Nacional. Xunto con Kocharián y Vazguén Sargrián, forzaron l'arrenunciu a la presidencia de Ter-Petrosián en 1998, pol fechu d'aceptar una disposición de los azerbaixanos: reponer dalgún tipu de xurisdicción sobre l'enclave en disputa.[3]
Cargos ministeriales y conflictos políticos[editar | editar la fonte]
Tres l'arrenunciu de Ter-Petrosián, convocáronse nueves eleiciones, nes que Kocharián llogró ganar la presidencia del país, ente qu'Armen Darbinyan asumió como Primer ministru y Serzh foi nomáu Ministru del Interior el 10 d'abril de 1998, pero dexó'l cargu'l 11 de xunu de 1999, p'asumir como Ministru de Seguridá Nacional.[3]
Sicasí, tres el tirotéu na Asamblea d'Armenia'l 27 d'ochobre de 1999, nel qu'un grupu de suxetos armaos con supuestos venceyos golpistes, asesinaron a 8 políticos, ente ellos al Primer ministru Vazgen Sargsián, provocó que Serzh fora nomáu xefe d'Alministración presidencial pol nuevu Primer ministru Aram Sargsián, y que más tarde, asumiría la Secretaría del Conseyu de Seguridá Nacional.
El 2 de mayu de 2000 Aram arrenunció como primer ministru depués de conflictos dientro del bloque oficialista lideráu pol Partíu Republicanu Armeniu, polo que foi asocedíu por Andranik Margarián, ente que Serzh volvió ocupar el cargu de Ministru de Defensa, pero calteniendo'l cargu enantes nomáu.
Ministru de Defensa (2000-2008) y trunfu eleutoral[editar | editar la fonte]
Mientres los 7 años que Serzh tuvo nel cargu de Ministru de Defensa, el gobiernu del presidente Kocharián tuvo qu'encarar numberosos casos de corrupción, acusaciones d'autoritarismu, y de fraude eleutoral cometíu mientres les eleiciones xenerales realizaes en 2003, que la so acusación foi realizada y evidenciada pola Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa (OSCE). Sicasí, Armenia permaneció xeneralmente estable tres la constante crecedera económica que promediaba el 12% añal, polo que pudo evitase un alzamientu social, como asocediera na vecina Xeorxa , que provocó l'arrenunciu del presidente Shevardnadze en 2004.
El 25 de marzu de 2007, Margarián finó d'un ataque al corazón, polo que darréu surdieron rumores de que Serzh pudiera asocedelo como primer ministru, lo que se confirmó'l 4 d'abril d'esi añu, cuando Kocharián nomó a Serzh como primer ministru interín, en víspores de les eleiciones xenerales realizaes el 12 d'abril, so nueves normatives qu'intentaríen evitar el fraude eleutoral cometíu nes eleiciones de 2003.[3]
Les eleiciones xenerales dieron por vencedor a Serzh, quién llogró'l 33,9% de los votos, más la victoria del Partíu Republicanu, quién llogró quedase con 64 de los 131 escaños de l'Asamblea Nacional. Estes eleiciones fueron consideraes como válides y más democrátiques polos observadores internacionales, polo que Serzh pudo asumir como primer ministru d'Armenia'l 7 de xunu de 2007.[3]
Primer ministru d'Armenia y candidatura presidencial[editar | editar la fonte]
A pesar d'asumir como primer ministru, Serzh tuvo mayormente enfocáu en postulase nes eleiciones presidenciales, sol sofitu del Partíu Republicanu, allegáu d'asoceder a Kocharián, quién por cuenta de la Constitución nun podía ser reelegidor pa un tercer periodu. Mientres la campaña, Serzh abogó pol nacionalismu, nel que garantizaría una mayor estabilidá ente les rellaciones diplomátiques ente Azerbaixán y Turquía, y de que la rexón de Karabakh diba ser parte del territoriu armeniu.[3]
.jpg)
En realizándose les eleiciones presidenciales el 20 de febreru los resultaos fueron que Serzh llogró mayoría absoluta na primer vuelta eleutoral, en llogrando'l 52,8% de los votos, y ganando a contrincantes como l'ex-presidente Ter-Petrosián, Aram Sargsián y Artur Baghdasarián. Tres la victoria, Serzh dio un discursu nel que s'amosaba arguyosu del so trunfu, más el sofitu de Kocharián escontra'l so llogru nes eleiciones presidenciales.
Estes eleiciones fueron consideraes como xustes y democrátiques per parte de miembros observadores de la OSCE y del Parllamentu Européu, pero Ter-Petrosián acusó de que'l gobiernu realizara fraude eleutoral, llamando a convocar manifestaciones antigubernamentales, que duraron hasta'l 1 de marzu d'esi añu, en siendo eslleíes pola policía. Les consecuencies d'aquelles manifestaciones fueron 8 finaos, numberoses detenciones, la prohibición de fuelgues, y l'arrestu domiciliariu de Ter-Petrosián por convocar a la manifestación.[3]
Manifestaciones y arrenuncia[editar | editar la fonte]
El 13 d'abril de 2018, desamarráronse una serie de grandes manifestaciones arriendes de que Serzh, tres 10 años na presidencia, modificó la Constitución p'asumir direutamente como Primer ministru, el 9 d'abril de 2018, más la incorporación de mayores atribuciones de poder. Estes manifestaciones fueron convocaes especialmente pol diputáu y líder opositor Nikol Pashinián, onde s'establecieron na so mayoría na Plaza de la República, nel centru de Yereván. Sicasí, tres un fallíu diálogu ente Serzh y Pashinián, los manifestantes fueron duramente reprimíos pola policía, quien dispararon granaes de fumu, y dexaron un saldu de más de 200 deteníos, incluyendo al propiu Pashinián, que fueron darréu lliberaos.[5] Aun así, les manifestaciones siguieron y na causa, xuniéronse militares desarmaos, esixendo l'arrenunciu de Serzh y el cese al abusu policial.[4]
Tres dellos díes de protestes que diben n'aumentu, Serzh arrenunció al so cargu'l 23 d'abril de 2018, tres un comunicáu de prensa que dio per televisión, nel qu'afirmó reconocer el so error de permanecer nel poder y llamó al cese de les manifestaciones pa restaurar l'orde públicu. El so arrenunciu xeneró allegría ente los manifestantes. Serzh foi asocedíu nel cargu por Karén Karapetián.[4]
Vida privada[editar | editar la fonte]
En 1983, casóse cola so actual esposa, Rita, y tuvo dos fíos, Anush y Satenik. Ye presidente de la Federación d'Axedrez d'Armenia.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Biblioteca Nacional d'Alemaña. «Serzh Sargsyan» (alemán). Gemeinsame Normdatei. Consultáu'l 16 xunu 2016.
- ↑ «Honorary Doctorates» (inglés). Institutu Estatal de Relaciones Internacionales de Moscú. Archiváu dende l'orixinal, el 29 xunu 2019. Consultáu'l 29 xunu 2019.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 [Ortiz de Zárate] (23 de payares de 2016). «Serzh Sargsyan» (castellanu). Consultáu'l 1 de mayu de 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Bonet, Pilar (23 d'abril de 2018) (en castellanu). El primer ministru d'Armenia, obligáu a dimitir poles protestes populares. El País. ISSN 1134-6582. https://elpais.com/internacional/2018/04/23/actualidad/1524488944_858881.html. Consultáu'l 28 d'abril de 2018.
- ↑ 13, Tele. «Miles d'armenios esixen la lliberación del líder opositor» (castellanu). Consultáu'l 28 d'abril de 2018.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Serzh Sargsián.- Biografía de Serzh Sargsián por CIDOB (n'español)
| Predecesor: Robert Kocharián |
 Presidente de la República d'Armenia 2008 - 2018 |
Socesor: Armén Sarkisián |
| Predecesor: Andranik Markarián Karén Karapetián |
Primer ministru d'Armenia 2007 - 2008 2018 |
Socesor: Tigrán Sargsián Karén Karapetián |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q612803- Multimedia: Serzh Sargsyan
