Βικιπαίδεια

Μπασάρ αλ Άσαντ

Πρωθυπουργός της Συρίας

Ο Μπασάρ αλ Άσαντ (Δαμασκός, 11 Σεπτεμβρίου 1965) είναι Σύρος πολιτικός, πρόεδρος της Συρίας, Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Μπάαθ της Συρίας και γιος του πρώην Προέδρου Χαφέζ αλ Άσαντ. Ανέλαβε την εξουσία της Συρίας το 2000, μετά την εκλογή του στις προεδρικές εκλογές, διαδεχόμενος τον πατέρα του που απεβίωσε. Επανεξελέγη πρόεδρος στις προεδρικές εκλογές του 2007, του 2014 και του 2021. Αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, εξαιτίας πράξεων κατά την περίοδο του Συριακού Εμφυλίου Πολέμου, που ξεκίνησε το 2011.

Μπασάρ αλ Άσαντ
بشّار الأسد
Πρόεδρος της Συρίας
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
17 Ιουλίου 2000
ΠροκάτοχοςΧαφέζ αλ Άσαντ
(Αμπνούλ Χαλίμ Χαντάμ - υπηρεσιακός)
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση11 Σεπτεμβρίου 1965 (1965-09-11) (58 ετών), Δαμασκός, Συρία
ΕθνότηταΣύρος
Πολιτικό κόμμαΜπάαθ Συρίας
ΣύζυγοςΆσμα Φαουάζ Αλ Ακχάρς
Παιδιά3
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Δαμασκού (1982–1988)
Homs Military Academy[1]
ΒραβεύσειςΙππότης του Μεγαλόσταυρου με Κολλάρο του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (11  Μαρτίου 2010)[2]
Τάγμα του Πρίγκηπα Γιάροσλαβ του Σοφού, 1η τάξη (20  Απριλίου 2002)[3]
Βασιλικό Τάγμα του Φραγκίσκου Α΄ (21  Μαρτίου 2004)
Μεγαλόσταυρος με Κολάρο του Τάγματος του Λευκού Ρόδου της Φινλανδίας (9  Οκτωβρίου 2009)[4]
Τάγμα του Ελευθερωτή (28  Ιουνίου 2010)[5]
Grand Collar of the Order of the Southern Cross (30  Ιουνίου 2010)[6]
Grand Cordon of the National Order of the Cedar‎ (31  Ιουλίου 2010)[7]
Order of Islamic Republic (31  Ιουλίου 2010)[8]
Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής (25  Ιουνίου 2001)[9][10]
Τάγμα Βασιλέως Αμπντουλαζίζ αλ Σαούντ (8  Οκτωβρίου 2009)[11]
Τάγμα των Ομεϋαδών
Τάγμα του Ζαγιέντ (31  Μαΐου 2008)[12]
Sacred Military Constantinian Order of Saint George
Order of Civil Merit (Syria)
Order of Military Merit (Syria)
Order of bravery
Devotion Order
medal "For training"
Τάγμα του Σταυρού του Νότου
Εθνικό Τάγμα του Κέδρου
Τάγμα της Φιλίας
Τάγμα του Ουατσαμόνγκα
d:Q110221909
Τάγμα του Πρίγκηπα Γιάροσλαβ του Σοφού, 1η τάξη
ΘρήσκευμαΑλεβισμός
Στρατιωτική υπηρεσία
Υπηρεσία/κλάδοςΣυριακές Ένοπλες Δυνάμεις
ΒαθμόςΣτρατάρχης
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.[13]

Σταδιοδρομία Επεξεργασία

Νεανικά χρόνια και σπουδές Επεξεργασία

 
Η οικογένεια του Χαφέζ Αλ Άσαντ. Ο Μπασάρ βρίσκεται στην αριστερή άκρη της φωτογραφίας.

Ο Άσαντ γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1965 στη Δαμασκό. Γιος της Ανισέχ και του Χαφέζ αλ Άσαντ, ο Μπασάρ ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας Άσαντ και ο δεύτερος γιος μετά τον Μπασίλ αλ Άσαντ, τον οποίο ο Χαφέζ προόριζε να τον διαδεχθεί στη θέση του Προέδρου της Συρίας. Όπως όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Άσαντ, ο Μπασάρ ανήκει στην τοπική θρησκευτική ομάδα των Αλαουιτών (Alawīyyah, Αραβικά: علوية), μια αίρεση των Σιιτών μουσουλμάνων (να μην συγχέεται με την Τουρκική θρησκευτική σέκτα των Αλεβί), που είναι εγκαταστημένοι κυρίως στη δυτική Συρία, στην ακτή της Μεσογείου και αποτελούν μόλις το 11% του πληθυσμού της χώρας (το 74% των Σύρων είναι Σουνίτες).

Σπούδασε στη Γαλλο-Αραβική σχολή του Αλ-Χουριγιάχ στη Δαμασκό. Το 1988 ξεκινά τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Δαμασκού, στο τμήμα Οφθαμολογίας. Ολοκλήρωσε το πρώτο έτος ειδικότητας στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Τισρίν στη Δαμασκό, ενώ το 1992 συνεχίζει για την ειδικότητα στο νοσοκομείο Western Eye στο Λονδίνο.[14] Τον Ιανουάριο του 1994, όμως, αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στη Δαμασκό, όταν ο αδελφός του Μπασίλ σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,[15] έξω από το αεροδρόμιο της Δαμασκού (21 Ιανουαρίου 1994). Ο Μπασάρ θα εισέλθει τότε στη στρατιωτική ακαδημία του Χομς. Ο νεαρός Μπασάρ έλαβε εκεί τη στρατιωτική του εκπαίδευση και το 1999 έφθασε στο βαθμό του Συνταγματάρχη.[16]

Ανάληψη της εξουσίας και η «Άνοιξη της Δαμασκού» (2000-2001) Επεξεργασία

Στις 10 Ιουνίου 2000, στη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Πρόεδρο του Λιβάνου, Εμίλ Λαχούντ, ο Χαφέζ υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε. Ο γιος του, Μπασάρ, τον διαδέχθηκε αμέσως στην προεδρία.

Η πρώτη περίοδος του Μπασάρ Αλ Ασάντ στην εξουσία της Συρίας συνδέθηκε με την προσπάθειά του για την πάταξη της διαφθοράς, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας και την προσπάθεια για οικονομική ανάπτυξη. Πολλοί από τους παλιούς υπουργούς απολύθηκαν, χορηγήθηκε αμνηστία σε εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους και η φυλακή Mazzeh έκλεισε.[17] Ταυτόχρονα άρχισε να αναπτύσσεται, με την ενίσχυση από τον ίδιο τον Άσαντ, η διαδικτυακή τεχνολογία. Πριν γίνει πρόεδρος, άλλωστε, ο ίδιος είχε διατελέσει πρόεδρος της Συριακής Εταιρείας Πληροφορικής, η οποία εισήγαγε το 2001 το Ίντερνετ στη χώρα. Τα επόμενα χρόνια προσπάθησε να εισάγει και ιδιωτικά σχήματα στο κρατικό τραπεζικό σύστημα (Νόμος 28, Μάρτιος 2001[18]), ίδρυσε το 2009 το χρηματιστήριο της Δαμασκού[19] και βοήθησε στην ανάπτυξη της βιομηχανίας μειώνοντας τη φορολογία σε αυτές.

Στην περίοδο αυτή, που έγινε γνωστή ως «η Άνοιξη της Δαμασκού», έκαναν την εμφάνισή τους στη χώρα τα λεγόμενα muntadāt (σαλόνια), μικρές ομάδες ατόμων οι οποίες συζητούσαν γύρω από πολιτικά και κοινωνικά θέματα.[20] Ανάμεσά στους συνομιλητές υπήρχαν αρκετοί διανοούμενοι αλλά και μέλη του κόμματος Μπάαθ αλλά και της αντιπολίτευσης.

Όμως, σύντομα η κυβέρνηση Άσαντ σταμάτησε τις προσπάθειές αυτές. Αρκετοί από τους απελευθερωμένους πολιτικούς κρατούμενους του 2000 συνελήφθησαν ξανά, όπως και αρκετά μέλη των muntadāt, κατηγορούμενοι για σχέσεις με τη (Σουνίτικη) Μουσουλμανική Αδελφότητα. Η κυβέρνηση απαγόρευσε επίσης την πρόσβαση σε συγκεκριμένες σελίδες του Διαδικτύου, με νόμο που ψηφίστηκε το 2007. Ανάμεσα στις σελίδες που απαγορεύτηκαν[21][22][23] ήταν το Youtube, το Facebook, διάφορες αραβόφωνες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες αλλά και η Αραβική Βικιπαίδεια, ενώ τα ίντερνετ καφέ υποχρεώνονταν πια να καταγράφουν τις συνομιλίες και τα σχόλια στα διάφορα chat forums.[24] Η κατάσταση επιδεινώθηκε μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και την έναρξη του «Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» από την πλευρά των ΗΠΑ και την εισβολή στο Ιράκ, με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να καταφθάνουν στη χώρα από τις εμπόλεμες περιοχές, την αύξηση της απειλής οργανώσεων όπως η Αλ Κάιντα διεθνώς και η εγχώρια πολιτική οργάνωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που είχαν ως στόχο την ανάδειξη ισλαμιστικών κρατών, αλλά και την ταυτόχρονη επιθετική πολιτική των ΗΠΑ κατά της Δαμασκού.[17]

Επανάσταση των Κέδρων (Λίβανος 2005) Επεξεργασία

 
Ο Μπασάρ αλ Άσαντ με τη σύζυγό του Άσμα Αλ Ακχάρς.

Στις 14 Φεβρουαρίου 2005 δολοφονήθηκε στη Βηρυτό ο Λιβανέζος πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι όταν η αυτοκινητοπομπή του ανατινάχτηκε απέναντι από το παραλιακό ξενοδοχείο Σαιν Τζωρτζ (Saint George Hotel) της λιβανικής πρωτεύουσας. Στις εκθέσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία γινόταν λόγος για πιθανή ανάμιξη των μυστικών υπηρεσιών της Συρίας στη δολοφονία του Λιβανέζου πρωθυπουργού.[25][26] Μάλιστα η έκθεση Mehlis έκανε ειδική αναφορά για ανάμιξη του αρχηγού της υπηρεσίας πληροφοριών του στρατού της Συρίας, του Ασσέφ Σαβκάτ (Assef Shawkat), ο οποίος είναι γαμπρός του ίδιου του Μπασάρ αλ Άσαντ (σύζυγος της μεγάλης αδελφής του Μπασάρ, Μπούσρα).

Ο θάνατος του Χαρίρι είχε ως συνέπεια δραματικές πολιτικές αλλαγές στο Λίβανο, που οδήγησαν στη λεγόμενη «Επανάσταση των Κέδρων» (Cedar Revolution). Κύριος στόχος των Λιβανέζων διαδηλωτών ήταν η απόσυρση των 14.000 στρατιωτών και μυστικών πρακτόρων που διατηρούσε η Συρία στη χώρα[27] και η διάλυση της κυβέρνησης του Ομάρ Καράμι, που ήταν φίλα προσκείμενη στη Συρία.

Μετά τις διαδηλώσεις, οι ξένες χώρες (και κυρίως η Γαλλία και οι ΗΠΑ) ζήτησαν από τη Συρία τη συμμόρφωσή της με το ψήφισμα 1959 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Απρίλιος 2004[28]), σύμφωνα με το οποίο η Συρία όφειλε να αποσύρει πλήρως τα στρατεύματά της από τον Λίβανο ενώ απαιτούσε και τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ. Ο Άσαντ δήλωσε (στις 2 Μαρτίου 2005[29] ) πως ήταν πρόθυμος να αποσύρει τα στρατεύματα της Συρίας από τον Λίβανο. Χωρίς να δώσει πλήρες χρονοδιάγραμμα, ανακοίνωσε (στις 5 Μαρτίου 2005) πως θα αποσύρει τις δυνάμεις του στην κοιλάδα Μπεκάα, στον ανατολικό Λίβανο, και στη συνέχεια στα σύνορα μεταξύ Συρίας και του Λιβάνου. Από την άλλη, η Χεζμπολάχ κάλεσε (8 Μαρτίου 2005) σε διαμαρτυρία υπέρ της Συρίας και του Άσαντ και κατά της απόφασης 1959 του ΟΗΕ. Στις διαδηλώσεις της Χεζμπολάχ έλαβαν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.[30][31]

Αντίθετα, στη Συρία, πρόσωπα που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο της «Άνοιξης της Δαμασκού» και των muntadāt, έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στο προσκήνιο, ζητώντας περισσότερες αλλαγές. Τον Ιανουάριο του 2006, 5 πολιτικοί κρατούμενοι που είχαν σχέση με την περίοδο της «Άνοιξης της Δαμασκού» αφέθηκαν ελεύθεροι, με τους διεθνείς αναλυτές να κάνουν λόγο για προσπάθεια από πλευράς της κυβέρνησης να εκτονώσει τη διεθνή πίεση.[32]

Τελικά, τα συριακά στρατεύματα ξεκίνησαν να αποσύρονται από τον Λίβανο στις 9 με 10 Απριλίου 2005, τερματίζοντας μια παρουσία 29 χρόνων στη χώρα. Μέχρι τις 26 Απριλίου όλα τα Συριακά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί από τη χώρα.[33]

Η Αραβο-ισραηλινή διαμάχη του 2006 και η επανεκλογή του, το 2007 Επεξεργασία

Το 2006 ο Άσαντ αντιμετώπισε τη σοβαρή κρίση από τον πόλεμο στο Λίβανο, μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ. Ο Άσαντ τάχθηκε φανερά στο πλευρό της Χεζμπολάχ,[34] ενώ προειδοποίησε επίσης το Ισραήλ πως καθώς η αραβική αντίσταση μεγάλωνε, στο μέλλον τίποτα δεν θα μπορούσε να το προστατεύσει, καλώντας το να σταματήσει την τακτική του προληπτικού πολέμου αν επιθυμούσε την ειρήνη στην περιοχή.[35] Οι ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης των 34 ημερών, είχαν κατηγορήσει τόσο τη Συρία όσο και το Ιράν του Μαχμούτ Αχμεντινετζάντ ως καθοδηγητές της Χεζμπολάχ, την οποία κατηγορούσαν για τη σύγκρουση.

Στις 27 Μαΐου 2007 επανεξελέγη στην προεδρία, σε ειδικό δημοψήφισμα, με το 97,6% των ψηφισάντων να τάσσεται υπέρ του.

Τον Απρίλιο του 2008, ο Άσαντ δήλωσε πως είχαν συζητήσει με το Ισραήλ μια συνθήκη ειρήνης για ένα χρόνο, με μεσολαβητή την Τουρκία. Αυτό επιβεβαιώθηκε τον Μάιο του ίδιου έτους και από την πλευρά του Ισραήλ.[36]

Αραβική Άνοιξη Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Συριακή εξέγερση 2011

Το 2011 ο αραβικός κόσμος συγκλονίζεται από διαμαρτυρίες κατά των διάφορων «κοσμικών καθεστώτων», ένα φαινόμενο που έγινε γνωστό ως «Αραβική Άνοιξη». Στη Συρία, οι πρώτες διαμαρτυρίες ξεκίνησαν τον Ιανουάριο και επηρεάστηκαν από άλλες παρόμοιες κινήσεις στην περιοχή. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των πολιτών, καθώς και να τεθεί ένα τέλος στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 1963.[37] Ένα κάλεσμα σε «μια ημέρα της οργής» ορίστηκε για τις 4 με 5 Φεβρουαρίου, αλλά χωρίς να καταφέρει να πραγματοποιηθεί.[38][39] Οι πρώτες μαζικές διαδηλώσεις κατά της πολιτικής της κυβέρνησης πραγματοποιήθηκαν στις 15[40] και στις 16 Μαρτίου,[41] ενώ οι διαδηλώσεις στις 18 με 19 Μαρτίου ήταν οι μεγαλύτερες που είχαν λάβει χώρα στη Συρία για πολλές δεκαετίες. Πολλές νέες διαδηλώσεις ακολούθησαν όλη την επόμενη περίοδο.

Οι συριακές αρχές αντέδρασαν με βία κατά των πολιτών, με τον ΟΗΕ να διατάζει την έρευνα για τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων (22 Μαρτίου),[42] κυρίως αυτών στην πόλη Νταράα, όπου μόνο από τις 18 μέχρι τις 24 Μαρτίου ο αριθμός των νεκρών διαδηλωτών είχε φτάσει, σύμφωνα με καταγγελίες ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε 21 ανθρώπους.[43] Ως απάντηση η κυβέρνηση υποσχέθηκε σειρά μέτρων, μεταξύ των οποίων είναι η άρση του στρατιωτικού νόμου και η νομιμοποίηση πολιτικών κομμάτων πέρα από το κυβερνών.[44] Στις 29 Μαρτίου ο Άσαντ δέχθηκε την παραίτηση της κυβέρνησής του, με τον πρωθυπουργό Μουχάμαντ Νατζί αλ Οταρί, όμως, να συνεχίσει να ασκεί υπηρεσιακά τα καθήκοντά του.[45]

Στις 16 Απριλίου, ο Άσαντ ανακοίνωσε πως προχωρά στην άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στη χώρα, η οποία θα ίσχυε από την επόμενη εβδομάδα.[46] Στις 19 Απριλίου ο πρόεδρος Άσαντ αίρει, τελικά, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ύστερα από 48 χρόνια.[47] Τίποτα, όμως, δεν κατάφερε να σταματήσει ούτε τις διαδηλώσεις ούτε τη βίαια καταστολή τους.

Στις 18 Μαΐου 2011, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα υπέγραψε μια εκτελεστική απόφαση με την οποία έθετε σε ισχύ κυρώσεις κατά του Μπασάρ αλ Άσαντ, σε μια προσπάθεια να πιέσει το καθεστώς του «...να τερματιστεί τη χρήση βίας εναντίον του λαού του και να αρχίσει τη μετάβαση σε ένα δημοκρατικό σύστημα που προστατεύει τα δικαιώματα των Σύρων...»[48] Οι κυρώσεις αφορούσαν στο πάγωμα των τυχόν περιουσιακών στοιχείων του Σύρου Προέδρου, είτε στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες είτε εντός της δικαιοδοσίας των ΗΠΑ.[49] Την 23η Μαΐου του 2011, οι Υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ συμφώνησαν, σε συνεδρίαση στις Βρυξέλλες, να καταχωρήσουν τον Μπασάρ αλ Άσαντ και εννέα άλλους αξιωματούχους του σε λίστα απαγόρευσης επίσκεψης στην ΕΕ, καθώς και σε πάγωμα τυχόν περιουσιακών στοιχείων τους.[50] Στις 24 Μαΐου 2011 κυρώσεις επέβαλε και ο Καναδάς.[51]

Στις 20 Ιουνίου 2011, σε μια ομιλία διάρκειας περίπου μιας ώρας ως απάντηση στα αιτήματα των διαδηλωτών και τις ξένες πιέσεις, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ υποσχέθηκε «εθνικό διάλογο», που θα περιλάμβανε κινήσεις προς τη μεταρρύθμιση, νέες κοινοβουλευτικές εκλογές και μεγαλύτερη ελευθερίες. Προέτρεψε επίσης τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στην πατρίδα τους από την Τουρκία στην οποία είχαν διαφύγει, ενώ διαβεβαίωσε πως θα παραχωρούσε αμνηστία και κατηγόρησε «ένα μικρό αριθμό σαμποτέρ» για την όλη αναταραχή που προκλήθηκε.[52]

Στα τέλη Αυγούστου, η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε σε έκθεσή της πως οι θάνατοι κρατουμένων στις φυλακές της Συρίας είχαν αυξηθεί κατακόρυφα τους τελευταίους μήνες, κάνοντας λόγο για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» από το καθεστώς Άσαντ και απευθύνοντας έκκληση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για προσφυγή στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ώστε να διεξαγάγει έρευνα στη χώρα.[53]

Η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Πορτογαλία αποφάσισαν στα τέλη Σεπτεμβρίου την προώθηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενός σχεδίου για απόφαση κατά της Συρίας, το οποίο θα καταδίκαζε το συριακό καθεστώς για τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων χωρίς όμως να προχωρά σε κυρώσεις.[54] Η Κίνα και η Ρωσία, όμως, άσκησαν βέτο στο σχέδιο, καθώς υποστήριξαν ότι μία απόφαση του ΟΗΕ θα άνοιγε το δρόμο σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.[55] Ο Μπασάρ αλ Άσαντ απείλησε πως σε περίπτωση που η Δύση επιχειρήσει στρατιωτική επίθεση στη χώρα του, τότε η Συρία θα επιτεθεί στο Ισραήλ.[56]

Τα ρεύματα της αντιπολίτευσης που αντιτάσσονταν στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ σχημάτισαν το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», μια ένωση «...που αντιπροσωπεύει τον κυρίαρχο συριακό λαό στον αγώνα του για την ελευθερία...». Το Συμβούλιο, που έχει ως στόχο την ανατροπή του Άσαντ, ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 2 Οκτωβρίου 2011.[57]

Τον Νοέμβριο, και ενώ οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέχιζαν τη βίαιη καταστολή, ο Αραβικός Σύνδεσμος, αφού απέβαλε τη Συρία από το μέλος του στις 16 του μήνα, έδωσε διορία στην κυβέρνηση της χώρας να αποδεχθεί αποστολή παρατηρητών για να μην βρεθεί αντιμέτωπη με οικονομικές κυρώσεις.[58] Αρχικά, το τελεσίγραφο δεν έγινε δεκτό και ο Σύνδεσμος προχώρησε στην επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ, ύστερα από έκτακτη σύνοδο στο Κάιρο.[59] Στις κυρώσεις, οι οποίες είχαν άμεση ισχύ, περιλαμβάνονταν το πάγωμα περιουσιακών στοιχείων, εμπάργκο στις επενδύσεις και απαγόρευση σε προσωπικότητες της χώρας να ταξιδεύουν στις χώρες-μέλη του, ακόμα και στενών συγγενών του ίδιου του Μπασάρ αλ Άσαντ όπως ο αδελφός του Μάχερ. Η κυβέρνηση του Άσαντ κατηγόρησε τον Αραβικό Σύνδεσμο για οικονομικό πόλεμο. Λίγες μέρες αργότερα οικονομικές κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος ανακοίνωσε και η κυβέρνηση της Τουρκίας,[60] ενώ σε νέες κυρώσεις προέβησαν και οι ΗΠΑ με την ΕΕ.[61]

Την ίδια στιγμή ο ΟΗΕ διαπίστωνε σε έκθεσή του πως ο συριακός στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τη συνεχιζόμενη καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων,[62] για τα οποία πρέπει να διωχθεί η ηγεσία της χώρας. Με τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει τους 4.000, στις αρχές Δεκεμβρίου τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν πως η χώρα βρισκόταν πια σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου.[63]

Σε συνέντευξή του στο Αμερικανικό δίκτυο ABC στις αρχές Δεκεμβρίου, ο Άσαντ δήλωσε πως ότι δεν έχει δώσει καμία εντολή για πυρ κατά διαδηλωτών και πως «μόνο ένας τρελός θα το έκανε αυτό». Δήλωσε επίσης πως οι δυνάμεις ασφαλείας δεν του ανήκουν, ότι «η πλειοψηφία» των ανθρώπων που σκοτώθηκαν «ήταν υποστηρικτές του καθεστώτος και όχι το αντίθετο», πως οι κυρώσεις σε βάρος της χώρας του «δεν συνιστούν κάτι καινούριο» και αμφισβήτησε την εγκυρότητα των πηγών πληροφόρησης για το τι συμβαίνει στη Συρία την περίοδο των εξεγέρσεων. Δήλωσε επίσης πως δεν αισθάνεται καμία ενοχή για το τι συμβαίνει: «Έκανα ό,τι καλύτερο για την προστασία του λαού, οπότε δεν νιώθω ένοχος. Λυπάσαι για τις ζωές που χάθηκαν. Αλλά δεν νιώθεις ένοχος όταν δεν σκοτώνεις ανθρώπους».[64]

Τελικά, στα μέσα Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση Άσαντ δέχθηκε την αποστολή παρατηρητών του Αραβικού Συνδέσμου,[65] με σκοπό την παρακολούθηση του σχεδίου για τον τερματισμό της κρίσης, που περιλαμβάνει την απόσυρση των στρατιωτών από τους δρόμους των πόλεων όπου πραγματοποιούνται οι διαδηλώσεις, την απελευθέρωση κρατουμένων και διάλογο της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, ενώ η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να διοργανώσει βουλευτικές εκλογές στις αρχές του 2012 και να τροποποιήσει το Σύνταγμα.[66] Τις αμφιβολίες της για το κατά πόσο ο Άσαντ θα τηρούσε τα συμφωνημένα αλλά και την αποτελεσματικότητα του σχεδίου του Αραβικού Συνδέσμου εξέφρασε η πλευρά των διαδηλωτών.

Στα μέσα Ιανουαρίου του 2012, ο Άσαντ χορήγησε γενική αμνηστία για όλα τα εγκλήματα που τελέστηκαν από τις 15 Μαρτίου του 2011 μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2012. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η αμνηστία κάλυπτε όσους διαδήλωσαν ειρηνικά, αυτούς που έφεραν χωρίς άδεια όπλα αλλά και όσους τα παραδώσουν στις Αρχές ως τα τέλη του μήνα, ενώ αμνηστεύονταν και οι λιποτάκτες αν επέστρεφαν ως τις 31 Ιανουαρίου.[67] Η άρνηση του Άσαντ όμως στην πρόταση του Αραβικού Συνδέσμου «...να μεταβιβάσει εξουσίες στον αντιπρόεδρο...» και, μέσα σε δύο μήνες, να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή και της αντιπολίτευσης,[68] οδήγησε σε νέες κυρώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση (εναντίον 22 στελεχών των δυνάμεων ασφαλείας και εναντίον οκτώ οργανισμών), σε νέα κλιμάκωση της βίας και τελικά στην αναστολή της αποστολής των παρατηρητών του Αραβικού Συνδέσμου,[69] αν και η Συρία είχε αποδεχθεί την παράταση της αποστολής μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου.

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2012, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ συναντήθηκε με τον Μπασάρ αλ Άσαντ στη Δαμασκό. Κατά τις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, ο Λαβρόφ δήλωσε πως ο Άσαντ ήταν «...έτοιμος να ξεκινήσει διάλογο με όλες τις πολιτικές δυνάμεις στη Συρία, και διαβεβαίωσε για τη δέσμευση της συριακής κυβέρνησης να σταματήσει η βία από όλες τις πλευρές...» και «...ότι τις επόμενες ημέρες θα συναντηθεί με την επιτροπή που συνέταξε το σχέδιο για το νέο σύνταγμα...».[70][71] Η συνάντηση αυτή έλαβε χώρα λίγες ημέρες μετά την εκ νέου άσκηση βέτο από την Κίνα και τη Ρωσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για ψήφισμα που καταδικάζει τη βίαια καταστολή τη Συρία, σε μία συνεδρίαση όπου ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, κάλεσε τον Άσαντ «...να σταματήσει αμέσως τις δολοφονίες και τα εγκλήματα εναντίον του λαού του...να εγκαταλείψει την εξουσία και να επιτρέψει την άμεση δημιουργία μιας δημοκρατικής μετάβασης...», κατηγορώντας τον ότι «δολοφονεί αθώους».[72] Με τις βιαιοπραγίες κατά των αντιφρονούντων να συνεχίζονται με σφοδρότητα, ιδιαίτερα στο προπύργιό τους την πόλη Χομς, η ύπατη αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Νάβι Πιλάι, κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού όπου είχε μεταφερθεί το θέμα για το ψήφισμα κατά της κυβέρνησης της Συρίας, δήλωσε στις 13 Φεβρουαρίου πως «Η φύση και η κλίμακα των παραβιάσεων της συριακής κυβέρνησης» δείχνει ότι διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από τον Μάρτιο του 2011.[73]

Τον Μάρτιο του 2012, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, λειτουργώντας ως απεσταλμένος του Οργανισμού και του Αραβικού Συνδέσμου, συναντήθηκε με τον Μπασάρ αλ Άσαντ στα πλαίσια ειρηνευτικής αποστολής στη Συρία.[74] Ο αλ Άσαντ, στη συνάντησή τους, απέδωσε ξανά τις ευθύνες σε «ένοπλες ομάδες τρομοκρατών»,[75] αλλά τελικά αποδέχτηκε ένα σχέδιο έξι σημείων που πρότεινε ο Ανάν για τον τερματισμό της κρίσης,[76] χωρίς όμως αυτό να τηρείται στην πράξη, με τις συγκρούσεις να συνεχίζονται και μετά τη συμφωνία.[77]

Στα μέσα του ίδιου μήνα, η βρετανική εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε[78] περιγραφή από 3000 προσωπικά emails, τα οποία φέρονταν να είχαν υποκλαπεί από τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία του ζεύγους Μπασάρ και Άσμα αλ Άσαντ. Σε αυτά ο Σύρος πρόεδρος φερόταν να έχει πλήρη γνώση για τα γεγονότα που συνέβαιναν στη χώρα, μέσω προσωπικού δικτύου ενημέρωσης, παρακάμπτοντας τα επίσημα κανάλια, να ζητά συμβουλές για την αντιμετώπιση της κρίσης από το Ιράν, να ζητά να ληφθούν μέτρα για την καταστολή εξεγερμένων πόλεων ενώ ταυτόχρονα να μη πιστεύει καθόλου τις μεταρρυθμίσεις και τις ενέργειες εκδημοκρατισμού. Έδειχνε επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επικοινωνιακή αντιμετώπιση της κατάστασης. Αντίθετα, τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του φέρονταν να συνεχίζουν να ζουν με χλιδή και ανεμελιά.[79][80]

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Ο Μπασάρ αλ Άσαντ είναι παντρεμένος, από τον Δεκέμβριο του 2000, με τη γεννημένη και μεγαλωμένη στο Λονδίνο, Άσμα Φαουάζ Αλ Ακχάρς (γεννημένη την 11η Αυγούστου 1975). Η οικογένεια της Άσμα είναι Συριακής καταγωγής, αλλά σουνίτες.[81][82] Οι δυο τους γνωρίστηκαν την περίοδο που ο Άσαντ σπούδαζε στο Λονδίνο. Έχουν αποκτήσει 3 παιδιά.

Προεδρικές εκλογές 2014 Επεξεργασία

Ο Μπασάρ επανεξελέγη πρόεδρος στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 3 Ιουνίου 2014, με ποσοστό 92%.[83] Ορκίστηκε πρόεδρος για τρίτη θητεία στις 16 Ιουλίου 2014.[84]

Επανεκλογή 2021 Επεξεργασία

Ο Μπασάρ διεκδίκησε και επανεξελέγη για 4η θητεία, επικρατώντας με ποσοστό 95% στις προεδρικές εκλογές του 2021.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2019.
  2. ↑ banchedati.camera.it/sindacatoispettivo_16/showXhtml.asp?highLight=0&idAtto=57321&stile=8.
  3. ↑ zakon.rada.gov.ua/laws/show/362/2002#Text.
  4. ↑ Antti Matikkala: «Suomen Valkoisen Ruusun ja Suomen Leijonan ritarikunnat» (Φινλανδικά) Edita. Ελσίνκι. 2017. σελ. 499. ISBN-13 978-951-37-7005-1.
  5. ↑ 28  Ιουνίου 2010. historico.tsj.gob.ve/gaceta/junio/2862010/2862010-2886.pdf#page=2.
  6. ↑ memoria.ebc.com.br/agenciabrasil/galeria/2010-06-30/lula-recebe-presidente-da-republica-arabe-siria-no-itamaraty.
  7. ↑ web.archive.org/web/20140429080726/http://www.marada-news.org/?q=node%2F3338.
  8. ↑ web.archive.org/web/20140429052040/http://www.voanews.com/content/assad-in-iran-to-discuss-iraq-104203254/127153.html.
  9. ↑ www.lemonde.fr/enquetes/article/2017/06/06/legion-d-honneur-le-revers-de-la-medaille_5139157_1653553.html.
  10. ↑ www.nytimes.com/2018/04/20/world/europe/assad-france-legion-of-honor.html.
  11. ↑ www.alriyadh.com/464904.
  12. ↑ www.alwatanvoice.com/arabic/news/2008/06/01/129056.html.
  13. ↑ Bashar Assad Αρχειοθετήθηκε 2012-04-21 στο Wayback Machine., The 100 Most Influential People in the World, Time Magazine, Απρίλιος 2012.
  14. ↑ Beeston, Richard; Blanford, Nick (2005-10-22). «We are going to send him on a trip Bye bye Hariri Rot in hell». The Times (London). http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east/article581373.ece. Ανακτήθηκε στις 2010-04-26. 
  15. ↑ Schmidt, William E. (1994-01-22). «Assad's Son Killed in Auto Crash». New York Times. http://www.nytimes.com/1994/01/22/world/assad-s-son-killed-in-an-auto-crash.html. 
  16. ↑ «Transcript of Al assad». Transcripts.cnn.com. 2000-03-10. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-10-05. https://web.archive.org/web/20181005011806/http://transcripts.cnn.com/TRANSCRIPTS/0006/10/bn.01.html. Ανακτήθηκε στις 2010-08-03. 
  17. ↑ 17,0 17,1 No longer the pariah President, Guardian
  18. ↑ Trade Policy Reform In Syria, What Has Been Changed? Αρχειοθετήθηκε 2007-12-11 στο Wayback Machine., σ.2, ...The liberalization of banking activities through a new law in March 2001 –Law n. 28 on Banks, put end to the state monopoly on the financial sector... (.pdf)
  19. ↑ Syria launches first stock exchange, AFP (μέσω Google), 10 Μαρτίου 2009
  20. ↑ No Room to Breathe, 16 Οκτωβρίου 2007
  21. ↑ «Red lines that cannot be crossed - The authorities don’t want you to read or see too much». The Economist. 2008-07-24. http://www.economist.com/node/11792330. 
  22. ↑ «Syria Restores Access to Facebook and YouTube], Jennifer Preston». The New York Times. 9 Φεβρουαρίου 2011. 
  23. ↑ Internet Enemies: Syria Αρχειοθετήθηκε 2011-05-18 στο Wayback Machine., Reporters Without Borders
  24. ↑ «Bashar Al-Assad, President, Syria». Reporters Without Borders. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2011. 
  25. ↑ «UN Harīrī probe implicates Syria». BBC News. 21 Οκτωβρίου 2005. 
  26. ↑ John Kifner· Warren Hoge (21 Οκτωβρίου 2005). «Top Syrian seen as prime suspect in assassination». New York Times. 
  27. ↑ Guerin, Orla (2005-03-06). «Syria sidesteps Lebanon demands». BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4322477.stm. Ανακτήθηκε στις 2010-04-28. 
  28. ↑ Το κείμενο της απόφασης
  29. ↑ «Assad pledges Lebanon withdrawal». BBC News. 2005-03-02. http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4310699.stm. 
  30. ↑ «Hezbollah rallies Lebanese to support Syria». CNN. 2005-03-09. http://www.cnn.com/2005/WORLD/meast/03/08/lebanon.syria/index.html. 
  31. ↑ «Hezbollah Leads Huge Pro-Syrian Protest in Central Beirut». New York Times. 8 Μαρτίου 2005. 
  32. ↑ Syria Frees 5 Political Activists - washingtonpost.com
  33. ↑ «Syrian troops leave Lebanese soil». BBC. 26 Απριλίου 2005. 
  34. ↑ «Will Hezbollah desert Assad before the end?». Guardian. 28 Αυγούστου 2011. 
  35. ↑ «Speech of President Bashar al-Assad at Journalists Union 4th Conference». Syrian Arab News Agency. 15 Αυγούστου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2011. 
  36. ↑ «Syria and Israel officially confirm peace talks». Guardian. 21 Μαΐου 2008. 
  37. ↑ Q&A: Syrian activist Suhair Atassi. Al Jazeera English. 2011-02-09. http://english.aljazeera.net/indepth/2011/02/201129135657367367.html. Ανακτήθηκε στις 2011-02-13. 
  38. ↑ «'Day of rage' protest urged in Syria - World news - Mideast/N. Africa - msnbc.com». MSNBC. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  39. ↑ «"Day of Rage" planned for Syria; protests scheduled for Feb 4-5 - aysor.am - Hot news from Armenia». aysor.am. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2011. 
  40. ↑ «Mid-East unrest: Syrian protests in Damascus and Aleppo». BBC. 15 Μαρτίου 2011. 
  41. ↑ «Syrian security forces disperse demo near interior ministry». Ahram Online. 16 Μαρτίου 2011. 
  42. ↑ «UN calls for Syria probe as hundreds protest». Al Jazeera. 22 Μαρτίου 2011. 
  43. ↑ «Syria unrest: Troops 'kill 10 protesters in Deraa». BBC. 24 Μαρτίου 2011. 
  44. ↑ «Protests prompt Syria to pledge reforms». Al Jazeera. 24 Μαρτίου 2011. 
  45. ↑ «Syrian cabinet resigns amid unrest». Al Jazeera. 29 Μαρτίου 2011. 
  46. ↑ «Νέες υποσχέσεις Άσαντ για μεταρρυθμίσεις στη Συρία». Ελευθεροτυπία. 16 Απριλίου 2011. 
  47. ↑ «Syria to lift decades-old emergency law». Al Jazeera. 19 Απριλίου 2011. 
  48. ↑ 2011-05-18. «Administration Takes Additional Steps to Hold the Government of Syria Accountable for Violent Repression Against the Syrian People». United States Department of the Treasury. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2011. 
  49. ↑ Oweis, Khaled Yacoub (2011-05-18). «U.S. imposes sanctions on Syria's Assad». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-24. https://web.archive.org/web/20150924153051/http://www.reuters.com/article/2011/05/18/us-syria-idUSLDE73N02P20110518. Ανακτήθηκε στις 2011-05-18. 
  50. ↑ «Syria: EU imposes sanctions on President Assad». BBC News. 2011-05-23. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-13500395. 
  51. ↑ «Canada imposes sanctions on Syrian leaders». BBC News. 2011-05-24. http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-13533833. 
  52. ↑ «Speech of H.E. President Bashar al-Assad at DAMASCUS University on the sitaution in Syria». Sana. 20 Ιουνίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2011. 
  53. ↑ «Μαζικούς θανάτους κρατουμένων στη Συρία καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία». Τα Νέα. 31 Αυγούστου 2011. 
  54. ↑ «ΟΗΕ: προς νέο σχέδιο καταδίκης της Συρίας, χωρίς όμως κυρώσεις». Ελευθεροτυπία. 29 Σεπτεμβρίου 2011. 
  55. ↑ «Βέτο σε ψήφισμα του ΟΗΕ που καταδικάζει τη Συρία για τη βία άσκησαν Ρωσία και Κίνα». Τα Νέα. 5 Οκτωβρίου 2011. 
  56. ↑ «Με επίθεση στο Ισραήλ προειδοποιεί ο Σύρος πρόεδρος τη Δύση». in.gr. 5 Οκτωβρίου 2011. 
  57. ↑ «Συρία: Εθνικό Συμβούλιο από την αντιπολίτευση, με στόχο την ανατροπή Ασαντ». Ελευθεροτυπία. 3 Οκτωβρίου 2011. 
  58. ↑ «Τελεσίγραφο για τους παρατηρητές του Αραβικού Συνδέσμου προς τη Συρία». Το Βήμα. 24 Νοεμβρίου 2011. 
  59. ↑ «Κυρώσεις επέβαλε στο καθεστώς της Συρίας ο Αραβικός Σύνδεσμος». in.gr. 27 Νοεμβρίου 2011. 
  60. ↑ «Οικονομικές κυρώσεις στη Συρία επιβάλλει η Τουρκία». ΣΚΑΪ. 30 Νοεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2011. 
  61. ↑ «Νέες κυρώσεις της Ε.Ε. και ΗΠΑ σε Ιράν - Συρία». Καθημερινή. 1 Δεκεμβρίου 2011. 
  62. ↑ «Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπιστώνει στη Συρία ο ΟΗΕ». in.gr. 28 Νοεμβρίου 2011. 
  63. ↑ «Συρία: Εμφύλια τραγωδία με 4000 νεκρούς». ΤΑ ΝΕΑ online. 1 Δεκεμβρίου 2011. 
  64. ↑ «Συρία: «Δεν μετείχα στο αιματοκύλισμα» δήλωσε ο Άσαντ». Το Βήμα. 7 Δεκεμβρίου 2011. 
  65. ↑ «Δέχθηκε τους Άραβες παρατηρητές η Συρία». real.gr. 19 Δεκεμβρίου 2011. 
  66. ↑ «Δεκάδες νεκροί από βομβιστική επίθεση στη Δαμασκό». Το Βήμα. 23 Δεκεμβρίου 2011. 
  67. ↑ «Γενική αμνηστία για όλα τα εγκλήματα από τον περασμένο Μάρτιο έδωσε ο Άσαντ». in.gr. 15 Ιανουαρίου 2012. 
  68. ↑ ««Όχι» από τη Συρία στο νέο ειρηνευτικό σχέδιο του Αραβικού Συνδέσμου». in.gr. 23 Ιανουαρίου 2012. 
  69. ↑ «Αναστέλλεται η αποστολή των παρατηρητών του Αραβικού Συνδέσμου στη Σύρια». in.gr. 28 Ιανουαρίου 2012. 
  70. ↑ «Με τον Άσαντ συναντήθηκε ο Λαβρόφ». Έθνος. 7 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2012. 
  71. ↑ «Συρία: «Έτοιμος για διάλογο» ο Άσαντ λέει ο Σεργκέι Λαβρόφ». Το Βήμα. 7 Φεβρουαρίου 2012. 
  72. ↑ «Βέτο από Ρωσία και Κίνα στον ΟΗΕ για τη Συρία». Έθνος. 4 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2012. 
  73. ↑ «Εγκλήματα πολέμου διαπράττονται από τον περασμένο Μάρτιο στη Συρία παραδέχεται ο ΟΗΕ». Τα Νέα. 13 Φεβρουαρίου 2012. 
  74. ↑ «Συνάντηση Άσαντ - Ανάν στη Συρία». ΣΚΑΪ. 10 Μαρτίου 2012. [νεκρός σύνδεσμος]
  75. ↑ «Άσαντ προς Ανάν: «Οι τρομοκράτες» φταίνε για την αιματοχυσία στη Συρία». Τα Νέα. 10 Μαρτίου 2012. 
  76. ↑ «Συρία: Ο Άσαντ αποδέχθηκε το σχέδιο Ανάν- Επιφυλάξεις από τις ΗΠΑ». Το Βήμα. 28 Μαρτίου 2012. 
  77. ↑ «Δυσάρεστα τα μηνύματα για την τήρηση της εκεχειρίας στη Συρία, εκτιμούν οι ΗΠΑ». in.gr. 17 Απριλίου 2012. 
  78. ↑ Σχετικά: The Guardian - The Assad emails και The Assad emails - The documents (πλήρης κατάλογος δημοσιευθέντων emails)
  79. ↑ «Υπέκλεψαν 3.000 email του ζεύγους Άσαντ». Τα Νέα. 15 Μαρτίου 2012. 
  80. ↑ «Guardian: Το ζευγάρι Άσαντ ζει εκτός πραγματικότητας». ΣΚΑΪ. 15 Μαρτίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2012. 
  81. ↑ Bar'el, Zvi (2011-04-27). «In Syria, the army's loyalty to Assad runs deep». Haaretz. http://www.haaretz.com/print-edition/features/in-syria-the-army-s-loyalty-to-assad-runs-deep-1.358310. Ανακτήθηκε στις 2011-07-17. 
  82. ↑ Bar, Shmuel (2006). «Bashar's Syria: The Regime and its Strategic Worldview». Comparative Strategy 25: 380. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-10-29. https://web.archive.org/web/20071029055931/http://www.herzliyaconference.org/_uploads/2590bashars.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-05-15. 
  83. ↑ «Dr. Bashar Hafez al-Assad wins post of President of Syria with sweeping majority of votes at 88.7%». SANA (Δαμασκός). 2014-06-04. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-06-06. https://web.archive.org/web/20140606232612/http://sana.sy/eng/393/2014/06/04/548613.htm. Ανακτήθηκε στις 2014-06-04. 
  84. ↑ «Συρία: Ορκίστηκε πρόεδρος για τρίτη επταετή θητεία ο Άσαντ». Πρώτο Θέμα (ηλεκτρονική έκδοση). 16 Ιουλίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Άρθρα
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπασάρ_αλ_Άσαντ&oldid=10510342"