Estanza

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Unha estanza é unha estrofa de orixe italiana propia da canción e cuxa estrutura foi fixada por Dante e Petrarca. Está formada por un número variable de versos heptasílabos e hendecasílabos e presenta rima consoante. Moitas estanzas axústanse ao esquema seguinte: capo ou fronte (dous conxuntos de tres versos cada un unidos pola rima), corpo (verso heptasílabo que rima co último da fronte e no que está o verso de volta), sirima (conxunto de varios versos que inclúe o verso de volta a modo de enlace e introducen rimas novas), e coda (pareado final). Algúns dos introdutores da estanza na métrica castelá son Garcilaso de la Vega e Juan Boscán.

Exemplos[editar | editar a fonte]

El aspereza de mis males quiero
que se muestre también en mis razones,
como ya en los efectos s'ha mostrado;
lloraré de mi mal las ocasiones,
sabrá el mundo la causa porque muero,
y moriré a lo menos confesado,
pues soy por los cabellos arrastrado
de un desatino pensamiento
que por agudas peñas peligrosas,
por matas espinosas,
corre con ligereza más que el viento,
bañando de mi sangre la carrera.
Y para más despacio atormentarme,
llévame alguna vez por entre flores,
adó de mis tormentos y dolores
descanso y dellos vengo a no acordarme;
mas él a más descanso no me espera:
antes, como me ve desta manera,
con un nuevo furor y desatino
torna a seguir el áspero camino.

(Estanza 1 da "Canción IV" de Garcilaso de la Vega)