şeb

Kurmancî

Navdêr 1

şeb mê

1. biharatek yan gulavek e
   • şekir û şebê — (di gelelk stranên kurdî de)

Pîrepend

• Şeb û şekir çûn Diyarbekir, şekir rûnişt dengê xwe nekir, şebê rabû pesna xwe kir
• Şeb û şekir hevûdu naskir
• Li şekirî hat li şebê hesilî

Biwêj

• Şeb û şekir li cem yekî an yekê yek bûn
• Ne şeb ne şekir bûn

Herwiha

• şeba

Etîmolojî

Li gor Dihxuda navê deverekê ye li Yemenê û bi biharat û gulavên xwe yên bihagiran navdar e û ehlê wê ji bi firotina wan zengîn bûye.

Jê

• şebî

Ji wêjeya klasîk

• Ayîne bi Eskenderî û cam-i bi Cem da
  Erwahê muqeddes şebê qedran te dixwazin
  Nûra te ye misbah-i di qendîlê Herem da — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Werger

• Almanî: ^?Alaun → de m
• Erebî: ^?الشب‎
• Farisî: ^?سیلی‎ → fa, ^?صدای ضربه‎
• Îngilîzî: ^?alum → en, ^?vitriol → en, ^?palm of the hand
• Tirkî: kuvars → tr, ^?çığ → tr, ^?şap → tr, ^?salgın → tr

Navdêr 2

şeb

1. şev
   • Şebê zulumatê bi îmkanê dibit subhî numa — (Ehmedê Xanî)

Bikaranîn

Tenê di klasîkên kurdî de.

Etîmolojî

Ji farisî شب‎ (şeb)

Tirkî

Navdêr

şeb

1. şev