Gustaw Truskolaski
Gustaw Truskolaski herbu Ślepowron (ur. 2 listopada 1870 w Jasionowie, zm. 4 maja 1934) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) Generał Gustaw Truskolaski ok. 1925 | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1870 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 maja 1934 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1892–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca okręgu korpusu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 2 listopada 1870 w Jasionowie, w ówczesnym powiecie brzozowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Henryka, powstańca styczniowego, i Celiny z Rubczyńskich. Jego bratankiem był malarz ekspresjonista Zdzisław Truskolaski (1899–1949). W 1887 ukończył IV klasę w C. K. Wyższym Gimnazjum Realnym im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[1].
Od 1892 pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W maju 1898 został awansowany do stopnia porucznika[2]. W armii osiągnął stopień podpułkownika piechoty.
2 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. 16 grudnia 1918 został dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV w Radomiu i jednocześnie dowódcą Okręgowego Pułku Piechoty Ziemi Radomskiej, późniejszego 24 pułku piechoty[3]. Z dniem 20 maja 1919 został przeniesiony z 24 pułku piechoty do 2 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego[4]. Wraz ze starostą sanockim Tadeuszem Wrześniowskim był inicjatorem zawiązania w połowie 1919 Komitetu Opieki nad Żołnierzem Polskim w Sanoku[5]. Następnie został dowódcą IV Brygady Piechoty Legionów[6]. 25 lutego 1920 został mianowany dowódcą 36 pułku piechoty Legii Akademickiej[7]. Od 16 kwietnia 1920 do 28 lutego 1922 dowodził 2 pułkiem strzelców podhalańskich z siedzibą w Sanoku[8]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie byłej armii austriacko-węgierskiej”. W tej randzie w szeregach pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari[9]. Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Górskiej w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W okresie od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924 pełnił obowiązki dowódcy dywizji w zastępstwie generała dywizji Wacława Fary przebywającego na I Kursie Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie generałów[11]. 3 grudnia 1924 został mianowany dowódcą 2 Dywizji Górskiej w Przemyślu[12][13]. 14 kwietnia 1925 dowodzona przez niego wielka jednostka została przemianowana na 22 Dywizję Piechoty Górskiej. 17 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska dowódcy dywizji i mianował dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[14]. 15 lipca 1927 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy Okręg Korpusu Nr III, a na jego miejsce mianował generała brygady Aleksandra Litwinowicza. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku[15][16][17].
Został osadnikiem wojskowym w osadzie Janina (gmina Skobełka)[18].
Jego żoną była austriacka baronówna Van Waidenhasen.
Zmarł 4 maja 1934. Pochowany w grobowcu na cmentarzu w Besku.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 1369[19] – 17 maja 1921[20][21][22]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie – 25 czerwca 1921[23]
Był odznaczony lub przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski[24].
Przypisy edytuj
- ↑ Gustaw Truskolaski nie widniał już w sprawozdaniach z kolejnych lat tej szkoły. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższego Gimnazyum Realnego im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok 1887. Gródek: 1887, s. 76.
- ↑ Awans majowy. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 94 z 27 kwietnia 1898.
- ↑ Witold Jarno, Okręg Generalny nr III ..., s. 82, 202.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 68 z 21 czerwca 1919 roku, poz. 2190.
- ↑ Kronika. Komitet opieki nad żołnierzem polskim. „Ziemia Sanocka”. 22-23, s. 3, 3 sierpnia 1919.
- ↑ Witold Jarno, Okręg Generalny nr III ..., s. 107.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 154.
- ↑ Andrzej Romaniak: Pamiątki po 2 Pułku Strzelców Podhalańskich z Sanoka. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2003, s. 4. ISBN 83-919305-0-5.
- ↑ Ludwik Migdał: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 32, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 115, 379, 395.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 132 z 20 grudnia 1924, s. 747.
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 75, 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927, s. 92, 93.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 lipca 1927 r., Nr 19, s. 214, 215.
- ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 880.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 322.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 211. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 997.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-07].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-07].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-07].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-07].
Bibliografia edytuj
- Gustaw Truskolaski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.626 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Witold Jarno, Okręg Generalny nr III Kielce w latach 1918-1921, Wydawnictwo Ibidem, Łódź 2003, ISBN 83-88679-31-7.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 340, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
- Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.