To κείμενο κυκλοφορεί με αφορμή την παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τη σεζόν 2016-17, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δημόπουλου.
Τιμώντας την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του φημισμένου Αμερικανού συγγραφέα των αγαπημένων έργων "O Ασπροδόντης" και "Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης" Τζακ Λόντον, παρουσιάζονται στα ελληνικά "Οι Ευνοούμενοι του Μίδα", σε νέα μετάφραση του Δημήτρη Δημόπουλου.
Μία συγκλονιστική ιστορία βίας στο αποκορύφωμα της βιομηχανικής και κοινωνικής αδικίας. Σε έναν κόσμο κυριαρχίας του πιο ισχυρού, κάποιοι παρακάμπτουν καθετί ηθικό ή νόμιμο. Τα δημιουργήματα μίας διαβρωμένης κοινωνικής πυραμίδας πιστεύουν μόνο στο φυσικό νόμο της εξόντωσης του αντίπαλου. Ποιος είναι όμως ο ικανότερος να επιβιώσει; Οι άλλοι ή εκείνοι; Ποιος θα επικρατήσει; Οι Ευνοούμενοι του Μίδα σκοτώνουν αθώο κόσμο, χωρίς οίκτο ή ενοχή, και στρέφονται ενάντια στην κοινωνία που τους δημιούργησε θέτοντας ως βασικό ερώτημα: "Στο παρόν κοινωνικό περιβάλλον ποιος από εμάς θα επιβιώσει;".
Σ’ αυτό το σκοτεινό και ταραγμένο σύμπαν όλοι και όλα δοκιμάζουν τα όριά τους. Η αντίδραση κατά της άδικης συσσώρευσης του κεφαλαίου, από όραμα γίνεται εφιάλτης. Η αναδιανομή του πλούτου δεν γίνεται υπέρ του συνόλου αλλά προς όφελος εκείνων που πέταξαν το γάντι στους κεφαλαιούχους. Μια νέα συνθήκη δημιουργείται, την οποία οι ήρωες ούτε θα μπορούσαν να είχαν προβλέψει, ούτε μπορούν να αγνοήσουν, ούτε θα μπορέσουν να παρακάμψουν.
O Τζακ Λόντον γεννήθηκε το 1876 στο Σαν Φρανσίσκο, εξώγαμο τέκνο της Φλώρας Γουέλμαν και ενός περιπλανώμενου αστρολόγου, του Γουίλιαμ Χένρυ Τσέηνυ. Την ίδια χρονιά, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Τζων Λόντον, χήρο με δύο κόρες, που έδωσε στο εξώγαμο αγόρι το επώνυμό του και το όνομα Τζων Γκρίφιθ. Το 1891 ο Τζακ Λόντον άφησε το σχολείο και έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο, το 1892 υπηρέτησε αξιωματικός στην ακτοφυλακή του Σαν Φρανσίσκο, και το 1893, έπειτα από έξι μήνες ταξίδι στον Ειρηνικό με τη σκούνα Σόφι Σάδερλαντ, κέρδισε το πρώτο βραβείο μιας τοπικής εφημερίδας "για το καλύτερο περιγραφικό άρθρο" με θέμα έναν τυφώνα στις ακτές της Ιαπωνίας. Το 1895 επιστρέφει στο σχολείο, και το 1896 μπαίνει στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, όπου μένει μόνο ένα εξάμηνο. Τα δύο επόμενα χρόνια τον βρίσκουν στην Αλάσκα, απ' όπου αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Το 1902 περνά από το Λονδίνο, αλλά το 1904 τον βρίσκει στις θάλασσες της Κορέας και της Ιαπωνίας, ανταποκριτή του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου. Λίγο αργότερα (1906) θα γίνει ανταποκριτής ενός άλλου συγκλονιστικού γεγονότος: του σεισμού που ισοπεδώνει το Σαν Φρανσίσκο. Τα επόμενα χρόνια περνούν με γράψιμο και ταξίδια στη Χαβάη, στην αποικία των λεπρών του Μολοκάι, στην Ταϊτή, στα νησιά Φίτζι, αλλά και στη Βόρειο Καλιφόρνια, πάνω σε άμαξα με τέσσερα άλογα. Όλα τα σπουδαία έργα του γεννιούνται καθ' οδόν, μαζί με πολύ ποτό και τροπικές αρρώστιες, ώσπου το 1916 πεθαίνει από ουραιμία, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση της εποχής, ενώ η εκδοχή της αυτοκτονίας ανακινείται είκοσι δύο χρόνια αργότερα από τον Ίρβινγκ Στόουν. Λίγο πριν την ίδια χρονιά, έχει παραιτηθεί από το Σοσιαλιστιικό Κόμμα "επειδή έχει πια χάσει την αγωνιστική του φλόγα και δεν ασχολείται διόλου με την πάλη των τάξεων".
