[...] Μιλούσε πολλές γλώσσες και τα αγγλικά του ήταν τόσο καλά, ώστε λένε πως θα έβαζε τα γυαλιά ακόμα και στον πρίγκιπα της Ουαλλίας. Είχε ζήσει τέσσερα χρόνια στο Καίμπριτζ.
Αλλά είχε ένα ολέθριο ελάττωμα. Όχι, δεν έπινε· άρπαζε ό,τι του έπεφτε στα χέρια. Ήταν κλέφτης σαν καρακάξα. Μπορεί να έπαιρνε ένα ρολόι τσέπης, ένα ζευγάρι παντόφλες ή ένα τεράστιο μπουρί σόμπας, δεν είχε καμιά σημασία. Τις περισσότερες φορές δεν ήξερε καν τη χρησιμότητά τους. Η ευχαρίστησή του ήταν απλώς να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να μην κάνει: να κλέβει. Εμείς, οι πιο στενοί του φίλοι, πασχίζαμε να τον φέρουμε στα λογικά του. Κάναμε στοργικές εκκλήσεις στα καλά του αισθήματα, τον μαλώναμε, τον φοβερίζαμε. Εκείνος συμφωνούσε. Κάθε φορά υποσχόταν ότι θα πάλευε εναντίον της φύσης του. Αλλά η λογική του βρισκόταν σε μειονεκτική θέση· η φύση του ήταν ισχυρότερη. Αδιάκοπα υποτροπίαζε. [...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Ο Dezso Kosztolanyi γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1885, σε μια παλαιά επαρχία της Αυστρουγγρικής Αυτοκρατορίας, πού σήμερα βρίσκεται στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Έγινε γνωστός στα εικοσιδύο του χρόνια με τη δημοσίευση μιας πρώτης συλλογής ποιημάτων. Πολυγραφότατος συγγραφέας, διέπρεψε σε όλα τα είδη: ποίηση, μυθιστόρημα, νουβέλα, διήγημα, δοκίμιο, θεατρική κριτική.
Όπως κι ο Κόρνελ Έστί, ο αγαπημένος του ήρωας και το ίδιο το είδωλο του, ο Κοστολάνυϊ έζησε στη Βουδαπέστη μοναχικός. Συγγραφέας επιτυχημένος, θα παραμείνει ένας από τους πλέον απομονωμένους συγγραφείς της γενιάς του.
Υπήρξε φίλος του Τόμας Μάνν. Πολύγλωσσος, μετέφρασε στα ουγγρικά Σαίξπηρ, Μπωντλαίρ, Ρίλκε, Βαλερύ και Κινέζους ποιητές.
Πέθανε στη Βουδαπέστη, στις 3 Νοεμβρίου 1936.
