SPRAWOZDANIE w sprawie działalności Komisji Petycji w roku parlamentarnym 2007

w sprawie działalności Komisji Petycji w roku parlamentarnym 2007

(2008/2028(INI))

Parlament Europejski,

–    uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie działalności Komisji Petycji, szczególnie rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie rezultatów wizyty rozpoznawczej w Andaluzji. Walencji i Madrycie, przeprowadzonej w imieniu Komisji Petycji[1],

–    uwzględniając art. 21 i art. 194 traktatu WE,

–    uwzględniając art. 45 i art. 192 ust. 6 Regulaminu,

–    uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A6–0336/2008),

A. uznając wyjątkowe znaczenie procesu składania petycji dla umożliwiania obywatelom zwracania uwagi Parlamentu Europejskiego na konkretne kwestie, które ich bezpośrednio dotyczą i które wchodzą w zakres działalności Unii,

B.  mając na uwadze, że Komisja Petycji powinna zawsze dążyć do zwiększenia skuteczności, by lepiej służyć obywatelom UE i wychodzić naprzeciw ich oczekiwaniom,

C. świadomy faktu, że pomimo znaczących postępów w rozwoju struktur i polityki Unii w tym okresie, obywatele często mają świadomość licznych niedociągnięć w stosowaniu polityki i programów Unii, ponieważ dotyczą ich one osobiście,

D. mając na uwadze, że, zgodnie z traktatem WE, obywatele UE mają prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego — mogą jednak kierować swoje skargi także do innych instytucji lub organów UE, a w szczególności do Komisji,

E.  mając na uwadze, że wysiłki służące szerzeniu i dostarczaniu informacji na temat powszechnego prawa do składania petycji do Parlamentu pozostają istotne na poziomie krajowym i przyczyniają się do pobudzenia zainteresowania obywateli, a w szczególności, zapobiegania nieporozumieniom dotyczącym różnych procedur składania skarg,

F.  mając na uwadze, że na państwach członkowskich spoczywa odpowiedzialność stosowania wspólnotowych rozporządzeń i dyrektyw, odpowiedzialność, którą mogą one delegować lokalnym lub regionalnym organom politycznym w zależności od swoich uregulowań przewidzianych przez konstytucję,

G. mając na uwadze, że uzasadnione jest sprawowanie przez Parlament demokratycznego nadzoru nad polityką Unii, pamiętając o ważnej zasadzie pomocniczości, w celu zagwarantowania, że prawa Unii są wdrażane i rozumiane w odpowiedni sposób oraz że spełniają cel, dla którego zostały opracowane, przedyskutowane i przyjęte przez właściwe instytucje Unii,

H. mając na uwadze, że obywatele UE i mieszkańcy Unii mogą brać czynny udział w tej działalności korzystając z prawa do składania petycji do Parlamentu Europejskiego ze świadomością, że ich obawy zostaną rozpatrzone i zbadane przez właściwą komisję oraz że uzyskają oczekiwaną odpowiedź,

I.   mając na uwadze, że obowiązujące traktaty już zawierają zobowiązania, których należy przestrzegać, takie jak podstawowe zasady, na których opiera się społeczeństwo europejskie, godność ludzka, wolność, demokracja, litera prawa, prawa człowieka, równość i prawa mniejszości, oraz mając na uwadze, że nowe traktaty o Unii Europejskiej i o funkcjonowaniu Unii, w przypadku ratyfikowania ich przez wszystkie 27 państw członkowskich, jeszcze to umocnią, włączając Kartę praw podstawowych, przewidując przystąpienie Unii Europejskiej do Europejskiej konwencji praw człowieka, a także wprowadzając podstawę prawną umożliwiającą inicjatywy legislacyjne obywateli, jak i swoisty system prawa administracyjnego dla instytucji UE,

J.   mając na uwadze, że art. 7 traktatu o Unii Europejskiej ustanawia procedury umożliwiające Unii podjęcie działań przeciwdziałających poważnym i trwałym naruszeniom przez państwa członkowskie zasad, na których opiera się Unia, zgodnie z art. 6 tego traktatu,

K. przypominając w tym kontekście, że obywatele UE często wnoszą do Parlamentu petycje o naprawę sytuacji, która ich zdaniem narusza prawa uznane na mocy traktatów, i kiedy uważają, że zadośćuczynienie drogą sądową jest niewłaściwe, niepraktyczne, nadmiernie przewlekłe i często drogie,

L.  mając na uwadze, że Komisja Petycji jako komisja właściwa ma obowiązek nie tylko odpowiadania na poszczególne petycje, ale również poszukiwania w odpowiednim terminie realistycznych rozwiązań problemów poruszonych przez składających petycje oraz mając na uwadze, że stanowi to główny cel jej prac,

M. mając na uwadze, że rozwiązania problemów osób składających petycje są najczęściej znajdywane w wyniku lojalnej współpracy między Komisją Petycji z jednej strony, a Komisją, państwami członkowskimi i ich regionalnymi i lokalnymi władzami z drugiej strony, które wspólnie znajdują pozasądowe formy zadośćuczynienia,

N. mając niemniej jednak na uwadze, że państwa członkowskie i ich regionalne lub lokalne władze nie zawsze wykazują wyraźną wolę polityczną znalezienia praktycznych rozwiązań problemów poruszanych przez składających petycje,

O. mając ponadto na uwadze, że mimo faktu, że zarzuty składających petycje nie zawsze są uzasadnione, mają oni jednak prawo oczekiwać wyjaśnień i odpowiedzi od właściwej komisji,

P.  mając na uwadze, że lepsza koordynacja międzyinstytucjonalna powinna usprawnić proces przekazywania petycji uznanych za niedopuszczalne władzom krajowym,

Q. mając na uwadze, że petycje mogą zostać uznane za niedopuszczalne, jeżeli nie dotyczą dziedzin działalności Unii Europejskiej oraz mając na uwadze, że proces składania petycji nie stanowi metody do wykorzystywania przez obywateli jako środka odwoławczego przeciwko decyzjom podjętym przez właściwe krajowe władze sądowe lub polityczne, z którym mogą się oni nie zgadzać,

R.  mając na uwadze, że zasadniczą dla Parlamentu kwestią jest zaopatrzenie się w środki, w kategoriach rzeczywistej władzy, zasad, procedur i zasobów umożliwiających udzielenie skutecznej i terminowej odpowiedzi na otrzymywane petycje,

S.  mając na uwadze, że proces składania petycji może wnieść pozytywny wkład w proces lepszego stanowienia prawa, szczególnie poprzez zidentyfikowanie obszarów wskazanych przez składających petycje gdzie prawo UE jest słabe lub nieskuteczne, jeżeli chodzi o cele odnośnego aktu prawnego, oraz mając na uwadze, że we współpracy z właściwą komisją legislacyjną i pod jej nadzorem można zaradzić takiej sytuacji, zmieniając odnośne akty prawne,

T.  mając na uwadze, że proces składania petycji w znaczący sposób przyczynia się również do określenia instancji, w których państwa członkowskie niewłaściwie stosują prawo wspólnotowe, co w wielu przypadkach prowadzi do uruchomienia przez Komisję procedury w sprawie naruszenia postanowień traktatu na mocy art. 226 traktatu WE,

U. mając na uwadze, że procedura w sprawie naruszenia ma na celu zapewnienie, że dane państwo członkowskie dopełni obowiązku przestrzegania istniejącego prawa wspólnotowego, a o jej wszczęciu decyduje ponadto wyłącznie Komisja i nie istnieje żaden przepis dotyczący bezpośredniego zaangażowania Parlamentu w ten proces, zauważając jednak, że około jedna trzecia procedur o naruszenie związana jest z kwestiami, które składający petycje kierują do Parlamentu Europejskiego,

V. mając na uwadze, że procedura w sprawie naruszenia, nawet uwieńczona sukcesem, może nie doprowadzić do bezpośredniego rozwiązania konkretnych kwestii poruszonych przez poszczególne osoby składające petycje; mając na uwadze, że osłabia to wiarę obywateli w możliwość sprostania ich oczekiwaniom przez instytucje UE,

W. mając na uwadze, że w 2007 r., kiedy liczbę członków Komisji Petycji zwiększono z 25 do 40, Parlament zarejestrował 1 506 petycji (co stanowi wzrost o 50% w stosunku do roku 2006), z czego 1 089 zostało uznanych za dopuszczalne,

X. przypominając, że w 2007 r. 159 składających petycję wzięło udział w posiedzeniach Komisji Petycji, nie wspominając o wielu innych, którzy byli obecni w charakterze obserwatorów,

Y. mając na uwadze, że w 2007 r. zorganizowano sześć wizyt rozpoznawczych do Niemiec, Hiszpanii, Irlandii, Polski, Francji i na Cypr, w wyniku których przygotowano sprawozdania i wydano zalecenia, które następnie wysłano do wszystkich zainteresowanych stron, a w szczególności do składających petycje,

Z.  mając na uwadze, że zorganizowano dziewięć pełnych posiedzeń komisji, na których omówiono ponad 500 oddzielnych petycji, przy cennej pomocy przedstawicieli Komisji, oraz że wszyscy składający petycje zostali poinformowani o wynikach,

AA. mając na uwadze, że — jak wynika z procesu składania petycji — obawy obywateli UE koncentrują się głównie na następujących kwestiach: środowisku i jego ochronie, w tym słabościach dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, ramowej dyrektywy wodnej, dyrektywy w sprawie wody pitnej, dyrektywy w sprawie odpadów, dyrektywy siedliskowej, dyrektywy ptasiej, dyrektywy w sprawie prania brudnych pieniędzy i innych, uwzględniając także ogólne obawy dotyczące zanieczyszczenia i zmian klimatycznych, indywidualnych i prywatnych praw własności, usług finansowych, swobodnego przemieszczania się i praw pracowników, w tym praw emerytalnych i innych postanowień socjalnych, uznawania kwalifikacji zawodowych, swobody przedsiębiorczości i domniemanej dyskryminacji w oparciu o narodowość, płeć lub przynależność do mniejszości,

AB. mając na uwadze, że tematyka petycji i proces ich rozpatrywania w 2007 r. obejmowały główne współczesne kwestie, takie jak zmiany klimatyczne, utratę bioróżnorodności, niedostatek wody, regulowanie usług finansowych i dostawy energii do Unii Europejskiej,

AC. pamiętając o stałych i konstruktywnych stosunkach nawiązanych między Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich, który ma za zadanie prowadzić dochodzenia dotyczące skarg od obywateli dotyczących zarzutów o niewłaściwe administrowanie w instytucjach UE, a Komisją Petycji, która regularnie składa Parlamentowi sprawozdanie w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub sprawozdań specjalnych – które stanowią ostateczną możliwość działania rzecznika w przypadku gdy jego zalecenia nie są przestrzegane – z których jedno zostało opracowane w 2007 r.,

AD. mając na uwadze, że przedłożony w czerwcu 2005 r. wniosek przedmiotowej komisji o zezwolenie na sporządzenie sprawozdania w sprawie specjalnego sprawozdania Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu dotyczącego niewłaściwego administrowania w Europejskim Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych został odrzucony decyzją Konferencji Przewodniczących z dnia 15 listopada 2007 r.,

AE. mając na względzie przyszłe postępy, które jeszcze zwiększą zaangażowanie obywateli UE w działalność i prace Unii Europejskiej, zwłaszcza poprzez wprowadzenie „inicjatywy obywatelskiej” przewidzianej w traktacie lizbońskim, która w przypadku ratyfikowania traktatu przez wszystkie 27 państw członkowskich umożliwi milionowi osób z różnych państw członkowskich zwrócenie się o przedstawienie wniosku w sprawie nowego aktu prawnego, i w przypadku której należy wprowadzić specyficzne procedury obejmujące Komisję, do której takie inicjatywy należy początkowo adresować, Parlament Europejski i Radę,

AF. mając na uwadze, że skuteczność i wydajność działania Komisji Petycji daje obywatelom wyraźny sygnał, że ich uzasadnione obawy są rozpatrywane i tworzy rzeczywistą więź między obywatelami a UE; mając jednak na uwadze, że w przypadku niedopuszczalnie długich terminów i niechęci ze strony państw członkowskich do stosowania się do wymaganych zaleceń zgodnych z prawem wspólnotowym zwiększa się dystans między UE a jej obywatelami, a w wielu przypadkach potwierdza ich zdanie o istnieniu deficytu demokratycznego,

AG. mając na uwadze, że w 2007 r. członkowie Komisji Petycji mogli skorzystać ze znaczącego ulepszenia bazy danych petycji on-line (ePetition) i narzędzi zarządzania nią, opracowanych przez sekretariat komisji we współpracy ze służbami odpowiedzialnymi za technologie informacyjne; baza ta umożliwia wszystkim członkom komisji i grup politycznych bezpośredni dostęp do wszystkich petycji i związanych z nimi dokumentów, zwiększając tym samym ich zdolność do skutecznego służenia składającym petycje,

AH. zauważając jednak, że Parlament nie udostępnił zasobów, o które wnioskowano w ubiegłorocznej rezolucji dotyczącej prac Komisji Petycji, a które są konieczne, by poprawić usługi internetowe związane z procesem składania petycji oraz wprowadzić w życie art. 192 ust. 2 Regulaminu Parlamentu, który przewiduje, że „tworzy się elektroniczny rejestr umożliwiający obywatelom przyłączenie się do autora petycji poprzez złożenie podpisu elektronicznego pod uznaną za dopuszczalną oraz wpisaną do rejestru petycją”,

AI. mając na uwadze, że dla obywateli UE ważne jest bycie właściwie informowanymi o pracach Komisji Petycji, ponieważ przygotowują się do wybrania nowego Parlamentu w następnych wyborach UE zaplanowanych na czerwiec 2009 r.,

1.   z zadowoleniem przyjmuje bliską współpracę między Komisją Petycji, służbami Komisji i Rzecznikiem Praw Obywatelskich, a także atmosferę współpracy istniejącą między instytucjami, które dążą do odpowiedzenia na niepokoje obywateli UE; wyraża jednak stanowcze przekonanie, że powinno się nadać priorytet umożliwieniu samej Komisji Petycji dalszego umacniania własnych niezależnych struktur dochodzeniowych, szczególnie poprzez wzmocnienie swojego sekretariatu i jego ekspertyzy prawnej; podejmuje się dalszego usprawnienia procedur wewnętrznych Komisji Petycji w celu dodatkowego ułatwienia procesu składania petycji, w szczególności w odniesieniu do terminów określania dopuszczalności petycji, przeprowadzania dochodzeń i dalszych działań, organizacji posiedzeń komisji, współpracy z innymi komisjami parlamentarnym, które mogą być kompetentne do rozpatrywania niektórych petycji lub zainteresowane nimi, a także inicjatyw komisji, takich jak wizyty rozpoznawcze;

2.   podkreśla, że zakres obowiązywania Karty praw podstawowych zostanie uznany w przypadku pełnej ratyfikacji traktatu lizbońskiego oraz że formalnie umocni to jej niezależny wiążący charakter; zauważa ponadto, że należy przewidzieć konkretne środki mające na celu określenie, jaki wpływ będzie to miało na prawa obywateli, a w rezultacie na pracę i kompetencje Komisji Petycji;

3.   ponawia wniosek do Sekretarza Generalnego o dokonanie pilnego przeglądu „portalu obywatelskiego” na stronach internetowych Parlamentu w celu poprawienia widoczności portalu, którego treść odnosi się do prawa do składania petycji, a także o zagwarantowanie, że obywatele mogą korzystać z prawa do elektronicznego składania podpisów pod petycjami, jak przewiduje art. 192 ust.2 Regulaminu; nalega na fakt, że portal obywatelski musi zagwarantować interoperacyjność wyszukiwarek internetowych w celu zapewnienia obywatelom równych praw dostępu w tym względzie;

4.   uważa, że obecna procedura rejestracji petycji niepotrzebnie opóźnia ich rozpatrywanie i jest zaniepokojony faktem, że może to być postrzegane jako pewien brak wrażliwości w stosunku do składających petycje; wzywa zatem Sekretarza Generalnego do podjęcia koniecznych kroków w celu przekazania rejestracji petycji z Dyrekcji Generalnej ds. Urzędu Przewodniczącego do sekretariatu odpowiedzialnej komisji;

5.   wzywa do rozpoczęcia negocjacji między Parlamentem a Komisją służących lepszemu skoordynowaniu ich pracy w zakresie rozpatrywania skarg w sposób ułatwiający, upraszczający i usprawniający procedury składania skarg i zwiększający ich przejrzystość i sprawnośc; zwraca się do Sekretarza Generalnego o złożenie sprawozdania Komisji Petycji w ciągu sześciu miesięcy;

6.   popiera sformalizowanie procedury, zgodnie z którą petycje dotyczące rynku wewnętrznego przekazuje się sieci SOLVIT z myślą o znacznym skróceniu procesu rozpatrywania petycji w tym obszarze związanych z kwestiami takimi jak podatki samochodowe, uznanie kwalifikacji zawodowych, pozwolenia na pobyt, kontrole graniczne i dostęp do kształcenia, przy zachowaniu prawa Parlamentu do zbadania danego zagadnienia w przypadku nieznalezienia zadowalającego rozwiązania w ramach SOLVIT;

7.   przypomina o potrzebie większego zaangażowania ze strony Rady i stałych przedstawicielstw państw członkowskich w działania Komisji Petycji oraz wzywa je do wzmocnienia ich obecności i uczestnictwa z myślą o obywatelach;

8.   jest zdania, że w związku ze wzmocnieniem sekretariatu Komisji Petycji oraz utworzeniem systemu petycji on-line (ePetition) wprowadzenie rozwiązania umożliwiającego komputerowe śledzenie rozwoju sprawy z myślą o składających petycje pomogłoby zwiększyć przejrzystość i skuteczność procesu, między innymi przez regularne uaktualnianie stanu sprawy; zwraca się o dodatkowe informacje; zauważa, że dzięki takiemu rozwiązaniu można by lepiej sprostać oczekiwaniom obywateli UE, a jednocześnie skupić się na lepszym wykonywaniu instytucyjnych obowiązków spoczywających na Parlamencie i jego Komisji Petycji;

9.   wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia zaleceń Komisji Petycji w podejmowaniu decyzji dotyczących wszczynania przeciwko państwom członkowskim postępowań w sprawie naruszenia i ponawia wniosek o bezpośrednie i oficjalne informowanie Komisji Petycji przez Komisję Europejską, kiedy wszczęcie takiego postępowania następuje w związku z petycją rozpatrywaną przez Komisję Petycji;

10. przypomina w związku z tym o reprezentacyjnym charakterze Komisji Petycji, a także o jej roli w ramach instytucji i jej zobowiązaniu wobec obywateli i mieszkańców UE;

11. wyraża zaniepokojenie zbyt długimi terminami zamykania spraw o naruszenie przez służby Komisji i Trybunał Sprawiedliwości, jeżeli jest on zaangażowany oraz – uznając, że jest to często wynik powolności i nierzadko umyślnego oporu ze strony administracji danego państwa członkowskiego – wzywa do wprowadzenia bardziej rygorystycznych terminów; wyraża wątpliwości dotyczące skuteczności tzw. „horyzontalnych postępowań w sprawie naruszenia”, których zamknięcie wymaga więcej czasu; wzywa do przeglądu procedury postępowania o naruszenie, którego celem będzie zapewnienie większego poszanowania stosowania aktów prawnych UE;

12. wzywa zainteresowane instytucje do lepszego wykorzystywania tej procedury, jako sposobu zapewniania pełnego poszanowania prawa wspólnotowego, i wyraża głębokie ubolewanie z powodu faktu, że zbyt często powolność stosowanych procedur i nierzadko zatajanie sedna sprawy prowadzi de facto do naruszeń prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie, które w ten sposób działają bezkarnie przeciwko interesom bezpośrednio zaangażowanych społeczności lokalnych, które złożyły petycję do Parlamentu;

13. uważa za problematyczne, że obecny system monitorowania prawa wspólnotowego umożliwia państwom członkowskim odwlekanie dostosowywania się do niego do momentu, w którym grożą im natychmiastowe sankcje pieniężne i dalsze unikanie odpowiedzialności za minione celowe naruszenia oraz że obywatele często wydają się nie dysponować odpowiednim dostępem do wymiaru sprawiedliwości i zadośćuczynienia na szczeblu krajowym, nawet w przypadku gdy Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że dane państwo członkowskie naruszyło prawa obywateli wynikające z prawodawstwa wspólnotowego;

14. zaleca, by w pierwszej kolejności zapewnić skuteczność i wydajność wszystkich działań Komisji Petycji, od ich rozpoczęcia do ich zakończenia, ponieważ stanowi to rzeczywiste i konkretne zobowiązanie wobec obywateli, zaznacza jednocześnie wolę polityczną i możliwości UE, by zająć się ich uzasadnionymi obawami;

15. wyraża zaniepokojenie i konsternację z powodu doniesień ze strony składających petycje, zgodnie z którymi nawet jeżeli otrzymali oni wsparcie Komisji Petycji w kwestii swojej petycji, zbyt często doświadczają poważnych trudności z otrzymaniem jakiejkolwiek rekompensaty od władz i sądów krajowych; wyraża przekonanie, że takie słabości systemowe powinny zostać dogłębniej przeanalizowane, szczególnie kiedy dotyczą sektora usług finansowych, tak jak w przypadku ustaleń komisji śledczej ds. zbadania kryzysu w spółce Equitable Life, które opierały się na petycjach otrzymanych przez Parlament i stały się przedmiotem sprawozdania w 2007 r.;

16. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2007 r. Komisja i Trybunał Sprawiedliwości podjęły szybkie działania, łącznie z zastosowaniem nakazu, aby zapobiec natychmiastowej destrukcji obszaru chronionego na mocy dyrektywy siedliskowej w Dolinie Rospudy z powodu korytarza transportowego Via Baltica, w odniesieniu do którego Komisja Petycji przeprowadziła własne dochodzenie i odbyła wizytę rozpoznawczą, a także poczyniła konkretne zalecenia; ubolewa nad faktem, że nie było więcej przykładów tego rodzaju;  

17. zwraca się do Komisji, by rozpatrując petycje i skargi związane z polityką w zakresie środowiska naturalnego, która stanowi jeden z głównych przedmiotów petycji w UE, wyraziła większą gotowość do działania zapobiegającego łamaniu prawa wspólnotowego; zauważa, że „zasada ostrożności” ma niedostateczną moc prawną i jest zbyt często ignorowana przez odpowiedzialne władze państw członkowskich, które są przecież zobowiązane do stosowania traktatu WE;

18. ubolewa nad brakiem wsparcia dla Komisji Petycji ze strony Komisji Europejskiej kiedy – zwłaszcza w wyniku wizyt rozpoznawczych – uzyskiwane są istotne dowody dotyczące nieprzestrzegania praw obywateli zapisanych w traktacie, lub niestosowania prawa i wzywa do ustanowienia nowych procedur, umożliwiających Parlamentowi wnoszenie takich spraw bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości;

19. uznaje w pełni, że głównym celem procesu składania petycji, przewidzianego przez traktat, jest jednak uzyskiwanie w drodze procesu politycznego pozasądowego zadośćuczynienia i rozwiązań w odniesieniu do problemów poruszanych przez obywateli UE, i w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wielu instancjach osiągane są zadowalające rezultaty;

20. uznaje także, że w wielu instancjach niemożliwe jest znalezienie zadowalających rozwiązań dla składających petycje z powodu słabości w samym obowiązującym prawodawstwie Wspólnoty;

21. wzywa odpowiedzialne komisje legislacyjne do przywiązywania szczególnej wagi do problemów zgłaszanych w trakcie procesu składania petycji podczas przygotowywania i negocjowania nowych lub nowelizowanych aktów prawnych;

22. wzywa Komisję do głębszego zainteresowania się wykorzystaniem Funduszu Spójności na obszarach UE, gdzie szeroko zakrojone projekty w zakresie infrastruktury mają istotny wpływ na środowisko oraz wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, by fundusze były kierowane na zrównoważony rozwój w interesie społeczności lokalnych, których rosnąca liczba składa do Parlamentu petycje żeby zaprotestować, gdyż takie priorytety nie zawsze są przestrzegane przez władze regionalne i lokalne; z zadowoleniem odnosi się do prac podjętych przez Komisję Kontroli Budżetowej i Trybunał Obrachunkowy w tej kwestii;

23. zauważa, że rosnąca liczba otrzymywanych petycji, szczególnie od obywateli z nowych państw członkowskich, dotyczy kwestii zwrotu własności, mimo iż kwestia ta leży zasadniczo w kompetencji państw członkowskich; nalega, by zainteresowane państwa członkowskie zadbały o pełną zgodność swoich praw dotyczących własności wynikających ze zmiany systemu z wymogami traktatu i postanowień Europejskiej konwencji praw człowieka, a także z art. 6 traktatu UE zmienionego traktatem lizbońskim; kładzie nacisk na fakt, że otrzymywane na ten temat petycje nie dotyczą systemu prawa własności, ale prawa do legalnie nabytej własności; w tym kontekście zwraca się do Komisji o zachowanie szczególnej czujności, nie tylko podczas negocjacji z aktualnymi państwami członkowskimi, ale również z krajami kandydującymi;

24. potwierdza swoje zaangażowanie w przestrzeganie uznawania praw obywateli UE do własności prywatnej, którą zdobyli legalnie i potępia wszelkie próby pozbawiania rodzin ich własności bez należytego procesu, odpowiedniej rekompensaty lub poszanowania ich integralności fizycznej; odnotowuje wzrost liczby petycji otrzymywanych w tej kwestii, w szczególności w odniesieniu do Hiszpanii w 2007 r., oraz odnotowuje sprawozdanie i zalecenia wydane w następstwie wizyty rozpoznawczej Komisji Petycji[2] mającej na celu zbadanie problemu po raz trzeci; zauważa w odniesieniu do dyrektywy o zamówieniach publicznych, że trwające procedury w sprawie naruszenia są nadal otwarte;

25. zauważa również poważne głosy krytyczne ze strony Komisji Petycji w następstwie wizyty rozpoznawczej w Loiret we Francji[3] w 2007 r., a w szczególności zwraca się do władz francuskich o zdecydowane działanie w celu zapewnienia zgodności z dyrektywami UE, które mogą zostać naruszone, jeżeli utrzymane zostanie zezwolenie na niektóre planowane projekty budowy mostów na Loarze, przy czym należy pamiętać, że Dolina Loary jest chroniona nie tylko na mocy dyrektywy siedliskowej i ptasiej, ale również jako światowe dziedzictwo UNESCO i ostatni w Europie dziki system rzeczny;

26. wyraża rosnące zaniepokojenie brakami we wdrażaniu postanowień dyrektywy o wodzie pitnej w Irlandii, niedokonaniem jakiejkolwiek oceny przed podjęciem w 2007 r. decyzji o usunięciu obiektu dziedzictwa narodowego w Lismullin z terenu, na którym przewiduje się budowę autostrady M3 przebiegającej obok wzgórza Tara w hrabstwie Meath, co doprowadziło do wniesienia przez Komisję sprawy przeciwko Irlandii do Trybunału Sprawiedliwości, z uzasadnieniem, że ogólne podejście Irlandii do usuwania obiektów dziedzictwa narodowego w okolicznościach podobnych do sprawy Lismullin nie jest w pełni zgodne z wymogami dyrektywy 85/337/EWG[4]; niepokoi się także problemami społeczności lokalnych w Limerick, a także innymi kwestiami poruszonymi w sprawozdaniu z wizyty rozpoznawczej do Irlandii[5], odbytej przez Komisję Petycji w 2007 r.; zauważa, że niektóre z tych kwestii są przedmiotem trwających procedur w sprawie naruszenia;

27. odnotowuje sprawozdanie z wizyty rozpoznawczej do Polski, w którym poczyniono zalecenia dotyczące ochrony Doliny Rospudy i ostatniej puszczy w Europie; nalega, by Komisja kontynuowała prace z władzami polskimi nad alternatywnymi trasami przebiegu sieci drogowej Via Baltica i sieci kolejowej, zgodnie z zaleceniami zawartymi w sprawozdaniu Komisji Petycji; zachęca również Komisję do dopilnowania, by finansowanie w celu odciążenia systemu dróg w Augustowie było udostępniane w taki sposób, by chronić ludność lokalną i środowisko w tym obszarze;

28. odnotowuje wizytę rozpoznawczą na Cyprze odbytą przez przewodniczącego i członków Komisji Petycji w listopadzie 2007 r.; zwraca się do odnośnych stron o kontynuowanie wysiłków mających na celu osiągnięcie wynegocjowanego rozwiązania nieuregulowanych kwestii budzących niepokój składających petycje, szczególnie w odniesieniu do zamkniętej dzielnicy Famagusty, która powinna zostać zwrócona prawowitym właścicielom; podkreśla ponadto wagę natychmiastowego wdrożenia rezolucji 550 (1984) Rady Bezpieczeństwa ONZ, która przewiduje zobowiązanie do zwrócenia Famagusty jej prawowitym mieszkańcom;

29. zauważa rosnącą liczbę petycji i listów otrzymywanych przez Komisję Petycji w związku z najbardziej drażliwymi kwestiami opieki nad dziećmi, w których niezwykle trudno jest interweniować — na przykład jak w przypadku niemieckiej agencji ochrony dzieci - Jugendamt — z powodu zaangażowania sądów w wiele przypadków, a także z uwagi na fakt, że – z wyjątkiem spraw dotyczących rodziców z różnych krajów UE – trudno jest powoływać się na kompetencje UE jako takiej;

30. przypomina, że w 2007 r. wielu składających petycje obywateli Wielkiej Brytanii, których własność została skonfiskowana przez brytyjski Urząd Ceł i Akcyzy, nadal nie otrzymało zadośćuczynienia, mimo iż Komisja wstrzymała postępowanie przeciwko Wielkiej Brytanii w sprawie naruszenia postanowień traktatu umożliwiających swobodę przepływu towarów; zwraca się do władz brytyjskich o wystąpienie ze sprawiedliwym rozwiązaniem, obejmującym wypłatę odszkodowań ex gratia składającym petycje, którzy ucierpieli na skutek poważnych strat finansowych zanim władze zmieniły sposób postępowania i – według Komisji – zaczęły działać zgodnie z odpowiednimi dyrektywami;

31. przypomina również fakt, że w Grecji organy celne nadal konfiskują pojazdy obywateli greckich, którzy mieszkają zagranicą i wracają do Grecji na wakacje pojazdami na zagranicznych numerach rejestracyjnych, wielu z nich zostało niesłusznie oskarżonych o przemyt, a ich sprawy nie zostały należycie rozpatrzone, jak wcześniej zgłosiła Parlamentowi Komisja Petycji; zwraca się do władz greckich o wystosowanie jasnych instrukcji i wytycznych dla organów celnych, w pełni zgodnych z zasadami swobodnego przepływu towarów i osób w UE, a także do przewidzenia płatności kompensacyjnych dla składających petycje, którzy stali się ofiarami wspomnianych praktyk;

32. ubolewa nad faktem, że wśród najstarszych nierozstrzygniętych petycji, nad którymi wciąż trwają prace, nadal nierozwiązana pozostaje sprawa „lettori”, nauczycieli języków obcych we Włoszech, pomimo dwóch decyzji Trybunału Sprawiedliwości i wsparcia ze strony Komisji Europejskiej i Komisji Petycji dla ich sprawy i roszczeń; zwraca się do władz włoskich i poszczególnych zaangażowanych uniwersytetów, w tym m. in. w Genui, Padwie i Neapolu, do podjęcia działań w celu zastosowania sprawiedliwego rozwiązania tych uzasadnionych skarg;

33. przypomina, że wśród petycji rozpatrywanych przez Komisję Petycji w 2007 r. – chociaż została ona złożona początkowo w 2006 r. – znalazła się tzw. petycja w sprawie jednej siedziby, którą poparło 1,25 mln obywateli UE, a która wzywa do ustanowienia jednej siedziby dla Parlamentu Europejskiego, w Brukseli; zauważa, że w październiku 2007 r. przewodniczący odesłał petycję z powrotem do komisji, która następnie wezwała Parlament do wyrażenia opinii w tej sprawie, pamiętając, że siedziba instytucji jest regulowana postanowieniami traktatu i że za decyzję w tej kwestii odpowiedzialne są państwa członkowskie;

34. postanawia zmienić nazwę Komisji Petycji przetłumaczoną na wszystkie języki urzędowe UE z myślą o następnej kadencji Parlamentu, tak aby zagwarantować, że nazwa odzwierciedla charakter komisji w zrozumiały sposób, co najwyraźniej nie ma na razie miejsca w niektórych językach, a także by podkreślić element demokracji uczestniczącej w prawie do składania petycji; sugeruje, że nazwa „Komisja Petycji Obywateli” może być łatwiejsza do zrozumienia;

35. jest zaniepokojony liczbą otrzymanych petycji zwracających uwagę na problemy z wpisywaniem się na listy wyborcze, z którymi stykają się obywatele UE, którzy mieszkają poza własnym krajem lub mają status mniejszości w danym państwie członkowskim; zwraca się do wszystkich państw członkowskich o zwrócenie szczególnie uwagi na ułatwienia udostępnione wszystkim obywatelom UE i wybieralnym rezydentom UE w celu zapewnienia ich pełnego uczestnictwa w następnych wyborach europejskich;

36. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji i sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich i ich komisjom petycji, rzecznikom praw obywatelskich lub podobnym właściwym organom.

• [1]  Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 340.
• [2]  DT 660551.
• [3]  DT 699755.
• [4]  Dyrektywa Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s.40)
• [5]  DT 689062.

Praca Komisji Petycji i wpływ, jaki miała ona na wielu obywateli europejskich, nadal znajdowała szeroki oddźwięk w prasie w roku 2007. W porównaniu z innymi komisjami, na których ciąży obowiązek prowadzenia legislacyjnej działalności Parlamentu, pozostającej naturalnym priorytetem instytucji, Komisja Petycji dowiodła niemniej jednak, że jej rola i funkcja również mają zasadnicze znaczenie, biorąc pod uwagę jej zdolność badania i składania sprawozdań na temat tego, jak prawodawstwo europejskie jest odbierane w państwach członkowskich.

Odpowiadając na uzasadnione niepokoje obywateli UE, przekazując ich reakcje innym komisjom parlamentarnym i Komisji, pracując nad rozwiązaniem niedopuszczalnych naruszeń praw obywatelskich i zwracając się do krajowych, regionalnych i lokalnych władz o wyjaśnienie, w jaki sposób stosują one prawo UE, Komisja Petycji posiada duże i rosnące znaczenie. Ponadto, angażując wielu składających petycje w działalność komisji - 159 autorów petycji przemawiało i aktywnie uczestniczyło w posiedzeniach komisji w roku 2007, a z setkami spotkali się w ich własnych regionach uczestnicy sześciu wizyt rozpoznawczych odbytych w roku 2007 - sam Parlament okazał swoją zdolność do interesowania się w proaktywny sposób elektoratem europejskim.

W styczniu 2007 r. Konferencja Przewodniczących wyraziła zgodę na powiększenie komisji do 40 członków (komisja wystąpiła o 50 w swoim rocznym sprawozdaniu za rok 2005, przegłosowanym w roku 2006) i to powiększenie z 25 członków otworzyło komisję dla większej liczby posłów z większej liczby państw członkowskich. W komisji brakuje jednakże wciąż posłów z ważnych państw. W wielu przypadkach nie ma to żadnych negatywnych skutków dla obywateli UE, ponieważ dany poseł wybrany w określonym krajowym okręgu wyborczym może zgodnie z prawem bronić praw obywatela innego kraju w obrębie Parlamentu Europejskiego. Jednakże w kategoriach postrzegania wymaga to pewnej uwagi ze strony zarówno poszczególnych posłów, jak i ich grup politycznych. Wielu posłów niebędących członkami komisji często uczestniczy jednak w jej posiedzeniach, gdy rozpatrywane są interesujące ich kwestie dotyczące ich okręgów wyborczych, ale jest mało prawdopodobne, żeby mieli dostęp do wszystkich materiałów źródłowych lub znali procedury, które - jak w przypadku każdej komisji - muszą być rozumiane, żeby być skutecznymi.

W roku 2007 nastąpił rzeczywisty zwrot w kategoriach dostępu do informacji. Jesienią nowa baza danych ePetition i system zarządzania zostały udostępnione wszystkim członkom i zastępcom członków komisji oraz personelowi grupy. Umożliwia to natychmiastowy dostęp on-line (w intranecie) do wszystkich dokumentów dotyczących każdej petycji, a także innych powiązanych informacji użytecznych dla posłów i ich asystentów przygotowujących swoją pracę. Planowany jest dalszy rozwój oraz rozszerzenie Internetu, ale brak środków budżetowych spowolnił ten zasadniczy rozwój usługi dla obywateli.

Liczba petycji składanych drogą elektroniczną za pośrednictwem strony internetowej Parlamentu odnotowała nieustający wzrost w roku 2007. Drogą tą otrzymano 42% wszystkich petycji. Jednakże większa ich część była niedopuszczalna, a zbyt wiele było bardzo krótkich i nieprecyzyjnych, co przeszkodziło komisji w znalezieniu rzeczywistego zadośćuczynienia lub w udzieleniu pomocy zainteresowanej osobie. Z 1506 petycji otrzymanych w roku 2007 - pięćdziesiąt procent więcej niż w roku 2006 - 34,9% było niedopuszczalnych, a ich autorzy zostali odpowiednio poinformowani; często pismem, w którym znajdowały się rady na temat wykorzystania krajowych możliwości rozwiązania ich kłopotów. Najczęstszym powodem niedopuszczalności była kwestia kompetencji i związana z nią pomocniczość.

Faktem pozostaje, że około dwie trzecie otrzymanych petycji zostało uznanych przez komisję za dopuszczalne na mocy art. 191 Regulaminu Parlamentu, zgodnie z którym „każdy obywatel Unii Europejskiej... (lub osoba mająca miejsce zamieszkania w państwie członkowskim) …ma prawo kierowania, indywidualnie lub wspólnie z innymi obywatelami lub osobami, petycji do Parlamentu w sprawach objętych zakresem działalności Unii Europejskiej, które dotyczą ich bezpośrednio”. Ten artykuł pochodzi z art. 194 traktatu UE.

Poniższa tabela pokazuje liczbę petycji dotyczącą poszczególnych krajów: (krajów niewymienionych dotyczyło mniej niż 10 petycji)

Petycji dotyczących Unii Europejskiej jako całości było 216.

Poniższa tabela pomaga, ale jednocześnie jest w pewnym sensie myląca, jeśli chodzi o prowadzone przez komisję dochodzenia, w związku z którymi należy także uwzględnić główne dziedziny działalności.

Poniżej przedstawiono dziesięć głównych tematów ogólnych poruszanych w petycjach otrzymanych w roku 2007:

Wiele z tych kwestii jest powiązanych, np. pewne kwestie dotyczące transportu będą dotyczyć także środowiska. W kontekście niniejszego sprawozdania są one pomyślane jako orientacyjny przewodnik po bardzo szerokiej gamie problemów, jakimi zajmowała się komisja, bardzo często we współpracy z innymi właściwymi komisjami w Parlamencie.

Z powyższych danych statystycznych i pracy komisji w roku 2007 wynika, że obywatele europejscy są zaniepokojeni głównie środowiskiem i swoim naturalnym otoczeniem, i że prowadząc walkę z nadużyciami, które postrzegają jako zagrożenie swojego życia i własności, w coraz większym stopniu zwracają się do Parlamentu Europejskiego.

Należy tu wspomnieć, że często obowiązujące prawodawstwo UE nie posiada wystarczającej mocy do ochrony środowiska; nie jest ono w stanie zrealizować własnych celów. Dyrektywa o sporządzaniu oceny wpływu na środowisko jest tylko jednym z przykładów na to, jak zasadniczo proceduralna dyrektywa może ostatecznie nie mieć wpływu na zapobieganie masowym przedsięwzięciom w dziedzinie infrastruktury; w przeciwieństwie do tego, czego oczekują obywatele europejscy. Dyrektywa siedliskowa, na mocy której wyznaczane są obszary sieci Natura 2000 w celu ochrony bioróżnorodności w państwach członkowskich, jest często naruszana w imię tzw. nadrzędnych interesów ekonomicznych.

Dyrektywy o składowaniu odpadów są tak złagodzone, że obywatele europejscy odkrywają, iż mają do dyspozycji całkowicie nieodpowiednie środki ochrony, jeżeli władze lokalne podejmą decyzję o budowie nowego składowiska w odległości 40 m od szkół i domów. Końcowym efektem tego wszystkiego jest oczywiście pewna liczba bardzo sfrustrowanych obywateli europejskich i degradacja środowiska naturalnego. Parlament Europejski jako współtwórca prawa w tych kwestiach musi zdać sobie sprawę, że należy dokonać pewnej liczby przeglądów legislacyjnych, zanim unijne prawodawstwo dotyczące ochrony środowiska odpowie na oczekiwania wyborców UE, a w niektórych przypadkach, nawet zanim zrealizuje cele zawarte w obowiązującym ustawodawstwie.

Prawdą jest, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł, iż zawartość prawodawstwa unijnego musi być współmierna do jego celów; jednakże droga do Trybunału Sprawiedliwości nadal jest zbyt długa i kręta dla większości obywateli europejskich, a składanie petycji, mimo że skuteczne do pewnego momentu, nie ma rzeczywistej mocy sprawczej sądu w sytuacji kryzysu. To wszystko działa na korzyść państw członkowskich.

Podstawowe prawa obywateli również stanowią w sposób naturalny pierwszoplanowy przedmiot działalności komisji. Jednakże, i znów przeciwnie do tego, w co wierzą obywatele, uprawnienia UE do interwencji np. w dziedzinie obrony prawa do własności (uznanego przez Europejską konwencję praw człowieka, a w związku z tym przez art. 6 traktatu UE oraz Kartę Praw Podstawowych istniejącą od podpisania traktatu z Nicei) są kontestowane przez Komisję Europejską, która ciągle odmawia przyznania, że „zasady rządzące w danym państwie członkowskim systemem prawa własności” (art. 295 TWE, ustanowiony w celu rozróżnienia własności wspólnej od własności prywatnej) nie mogą mieć zastosowania w celu negowania prawa danego obywatela UE do legalnie nabytej własności prywatnej, uznanego także na mocy prawa do przedsiębiorczości zawartego w art. 44 lit.e).

Komisja Petycji i Parlament w swojej rezolucji z dnia 21 czerwca 2007 r. wyraża przekonanie, że musi bronić takich praw, kiedy są zagrożone przez deweloperów lub kogokolwiek innego.

Inna sprawa związana z kwestią praw obywateli zapisanych w Karcie została poruszona przez dużą liczbę osób, które zarzucają, że niemiecka agencja ochrony dzieci - Jugendamt w rzeczywistości podejmuje zbyt arbitralne i dyskryminujące decyzje, w wielu przypadkach ze szkodą dla dzieci, po separacji lub rozwodzie rodziców dwóch narodowości - jednym pochodzącym z Niemiec, który uzyskuje przychylność, drugim pochodzącym z państwa trzeciego, takiego jak Polska, Francja czy Belgia, który wydaje się być ofiarą. Jeden z obywateli polskich składających petycję otrzymał w zeszłym roku przeprosiny od władz niemieckich po rozpatrzeniu jego petycji.

Pomimo jednak dyskusji w Berlinie w marcu 2007 r. i kontaktów w ich następstwie z władzami niemieckimi, Komisja Petycji nie może na razie wyrazić ogólnej oceny. Każdy przypadek jest inny, wszystkie są bardzo nacechowane emocjonalnie; niektóre były rozpatrywane przed sądem, inne są w toku. Dopuszczalność takich petycji również musi być ostrożnie oceniana, ponieważ na mocy traktatu Unia Europejska, a zatem Komisja Petycji, nie powinna ingerować w sprawy podlegające kompetencji państw członkowskich - w tym przypadku poszczególnych władz krajowych w Niemczech. Poszczególne przypadki, których wysłuchano dotyczą kwestii dyskryminacji z powodu języka i/lub narodowości, gdzie rodzicom odmawiano prawa do zwracania się do swoich dzieci we własnym języku podczas spotkań nadzorowanych.

Również w związku z prawami obywateli europejskich Komisja przedyskutowała sytuację rosyjskojęzycznej mniejszości na Łotwie, która stanowi ponad jedną czwartą ludności. Z otrzymanych petycji wynika, że nawet jeżeli istnieją procedury otrzymywania pełnej narodowości łotewskiej, wielu obywateli nadal doświadcza praktyk dyskryminacyjnych w odniesieniu do praw obywatelskich i swobody przemieszczania się. Komisja Petycji wysłuchała podczas swoich posiedzeń zarówno składających petycje, jak i przedstawicieli władz łotewskich. Nie zajęła jeszcze ostatecznego stanowiska, ale zachęciła władze łotewskie do dalszego prowadzenia programu naturalizacji i do położenia kresu dyskryminacji osób, które często są drugim lub trzecim pokoleniem imigrantów pochodzenia radzieckiego.

Wizyty rozpoznawcze Komisji Petycji, w skład których wchodzi dwóch lub trzech jej członków i personel, okazały się mieć dużą wartość zarówno dla instytucji (w kategoriach reprezentacji i ze względu na niski koszt dla podatnika) i dla składających petycje, którym takie wizyty przynoszą korzyści. Program i cele każdej wizyty są dyskutowane i uzgadniane z wyprzedzeniem, a zaraz po powrocie delegacji przygotowywane jest sprawozdanie przedkładane na piśmie z myślą o następnym posiedzeniu komisji, gdzie dyskutuje się o wizycie i gdzie uzgadniane i przyjmowane są zalecenia.

W ten sposób w spotkaniach mogą uczestniczyć składający petycje i właściwe władze, a także inne zainteresowane strony z danego regionu, a członkowie komisji mogą uzyskać o wiele jaśniejszy obraz danej kwestii. Krytyczne sprawozdania i zalecenia dotyczyły Francji z powodu planów budowy trzech nowych mostów na Loarze w pobliżu Orleanu, mimo iż jest to obszar chroniony; Polski z powodu planów poprzedniego rządu budowy części autostrady Via Baltica na podmokłych terenach puszczowych w Dolinie Rospudy; Hiszpanii z powodu trwających programów masowej urbanizacji w przybrzeżnych rejonach śródziemnomorskich oraz w okolicach Madrytu; Irlandii z powodu nieprzestrzegania dyrektyw UE dotyczących wody i środowiska. (Odniesienia do tych sprawozdań są dołączone do projektu rezolucji)

Dodatkowe obciążenie pracą i rosnące oczekiwania obywateli europejskich są kwestiami, które muszą być właściwie rozpatrywane przez władze Parlamentu. Parlament nadal musi zwiększać skuteczność, z jaką petycje są rozpatrywane i zmniejszyć opóźnienia wynikające z większej liczny petycji i mniejszej liczby personelu, który się nimi zajmuje. Obywatele mają większe oczekiwania w stosunku do Parlamentu; powinien on zatem zapewnić zasoby ludzkie i finansowe konieczne dla wypełnienia swoich obowiązków. W porównaniu z sytuacją sprzed kilku lat bez wątpienia osiągnięto znaczące postępy w zarządzaniu petycjami przez sekretariat; w przejrzystości procedur i dostępie członków komisji do informacji. Chociaż zaległości w petycjach zostały w zasadzie zlikwidowane dwa lata temu, to jednak znaczny wzrost liczby petycji i związanej z nimi korespondencji oraz zmniejszenie liczby personelu doprowadziło do niemożliwych do zaakceptowania okresów oczekiwania zanim składający petycje są informowani o dopuszczalności swoich petycji. Ponadto im więcej czasu spędza się na administrowaniu petycjami, tym mniej czasu można poświęcić na badanie każdego przypadku, co powoduje ryzyko, że komisja stanie się nadmiernie zależna od służb Komisji Europejskiej w kwestii informacji, które nie zawsze mogą być zupełnie neutralne lub kompletne. W przeciwieństwie do wielu innych komisji, prace sekretariatu Komisji Petycji są bardziej widoczne na co dzień, ponieważ obejmują oczywiście regularne kontakty ze składającymi petycje. Sekretariat wymaga zatem większego wsparcia ze strony członków, tak jak członkowie nadal wymagają od sekretariatu najlepszych rad i wsparcia.

Komisja Petycji ściśle współpracuje ze służbami Komisji Europejskiej i docenia konstruktywną współpracę z wieloma odpowiedzialnymi urzędnikami. Pracuje również z biurem rzecznika, co jest przedmiotem oddzielnego sprawozdania. W miarę możności wykorzystuje możliwości oferowane przez system SOLVIT, w celu znalezienia szybkich odpowiedzi na proste pytania związane z sektorem rynku wewnętrznego. Regularnie współpracuje z państwami członkowskimi na różnych szczeblach, w tym także z krajowymi rzecznikami praw obywatelskich. A przede wszystkim pracuje z obywatelami europejskimi w celu znalezienia rozwiązań ich uzasadnionych roszczeń i reagowania na zajmujące ich problemy.